tag:blogger.com,1999:blog-83136930632823346122024-03-05T14:15:28.643-08:00De zaak ChodorkovskijJan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.comBlogger23125tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-44554190028827806542014-12-21T03:01:00.002-08:002014-12-21T03:15:28.494-08:00Homosexuele propaganda op Russisch geld<p>In januari 2013 besloot de Russische <i>Doema </i>om "homoseksuele propaganda" uit het leven van de Russen te bannen met het besluit nummer 388-1-1. Twee weken later bedekte het <i>Bolsjoi Theater </i>in Moskou de geslachtsdelen van het standbeeld van <b>Apollo </b>boven de ingang van het theater met een vijgenblad. Het standbeeld is van de hand van beeldhouwer <b>Pjotr Clodt</b>.</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXiqLL6zF8eNk98vkxEIceL11nE2HpSvy4714OOlJOauaOKrIEEy9vGJZrYDlqEBTmd_kyjUeJdecrTt6LQju9yK89fY9odu2y51dd-XXn62a2f6S2FzR3D3K0QIaww9frOd8KbT0d4ZdA/s1600/apollo+2.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXiqLL6zF8eNk98vkxEIceL11nE2HpSvy4714OOlJOauaOKrIEEy9vGJZrYDlqEBTmd_kyjUeJdecrTt6LQju9yK89fY9odu2y51dd-XXn62a2f6S2FzR3D3K0QIaww9frOd8KbT0d4ZdA/s320/apollo+2.jpg" /></a>
<p>Maar dat bewuste standbeeld is ook afgebeeld ook op de Russische 100 roebel biljetten, zoals werd opgemerkt door een scherpzinnig lid van de Doema. Rusland is dus <i>"een van de weinige landen in de wereld dat genitaliën toont op zijn geld". </i>Daarom werd een wetsvoorstel uitgewerkt om deze "pornografische afbeelding van Apollo en zijn wagen" te verbieden.</p>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3lC4369kWfUCJHfG3NQOY7b1okSWAIuHeq5k8_A3fBWtahKQ0o_WTKbxaVzlQ4bKVlIFLn8khBcq-ZUfH4Z5icOPXMe_dVZAnQp8bSa8qZM_jdMw_eJeYpSpdaNrSIgGoJWcQI_BcKwKP/s1600/apollo.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3lC4369kWfUCJHfG3NQOY7b1okSWAIuHeq5k8_A3fBWtahKQ0o_WTKbxaVzlQ4bKVlIFLn8khBcq-ZUfH4Z5icOPXMe_dVZAnQp8bSa8qZM_jdMw_eJeYpSpdaNrSIgGoJWcQI_BcKwKP/s320/apollo.jpg" /></a>
<p>De genitaliën op het bankbiljet zijn ongeveer een millimeter groot en het zou bijzonder veel werk vergen om ze te verwijderen, wat waarschijnlijk de reden is waarom de <i>Centrale bank </i>niet niet zo gelukkig is met het voorstel.</p>
<p>Op de Russische markten en in de winkels is het 100 roebel biljet het meest verhandelde biljet, waardoor de meeste Russen dus elke dag ongewild homoseksuele propaganda uitwisselen. </p>
Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-75330424431748376542014-09-20T05:37:00.000-07:002014-12-21T06:15:15.764-08:00Nieuwe start voor Open Rusland <p>Vandaag heeft <b>Michail Chodorkovskij</b> tijdens een online conferentie een nieuwe start gegeven aan <i>Open Rusland</i>. Oorspronkelijk was de <i>Stichtig Open Rusland</i> opgericht door Chodorkovskij en de aandeelhouders van de oliemaatschappij Yukos in 2001 met het doel om in Rusland een burgermaatschappij op te richten en uit te bouwen. De <i>Stichtig Open Rusland</i> zal vooral bekend blijven omwille van enkele succesvolle initiatieven zoals de <i>School voor Open Politiek</i>, de <i>Federatie voor Internetopleidingen</i> en de <i>Club voor Regionale Journalistiek</i>. In 2006 zorgde een systematische campagne van bedreigingen en intimidaties door de Russische overheid ervoor dat de organisatie haar werk niet meer kon verderzetten.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLBGkwUT3sgQ3U4zpwHYg8U0-84S0ZnA-YmdCCv8piByrnqUf7BnTttDbd_eNZGfcIqGvhEekweiWz9n9Co_T8pFL3xezh94JM2eL4gjaOa8uOlQFmZIRePd14pavG6rLhtUhxBLSqpGU/s1600/Open-Russia1.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLBGkwUT3sgQ3U4zpwHYg8U0-84S0ZnA-YmdCCv8piByrnqUf7BnTttDbd_eNZGfcIqGvhEekweiWz9n9Co_T8pFL3xezh94JM2eL4gjaOa8uOlQFmZIRePd14pavG6rLhtUhxBLSqpGU/s320/Open-Russia1.jpg" /></a></div>
<p>Vandaag wil <i>Open Rusland</i> burgers van binnen en buiten Rusland verenigen, die de Europese waarden delen van een sterke, dynamische, vooruitkijkende samenleving die gefundeerd is op de effectieve democratische instellingen van een rechtsstaat. <i>Open Rusland</i> wil deze burgers helpen om te communiceren en samen te werken, om hun stem te laten horen, en om ze te mobiliseren voor gemeenschappelijke interesses en standpunten.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJCyololyzcooJzKN5eOcXlP8HXHayVAruNKB3-JWdgYFCu063ExnhuxsYW1epxClncExj2RFdUhpB54FkUUMoh_acTVK0h62qL0miNh1fr0B9kkIDLQYuOE_T8k3jokV1y_uhF5oDzEM/s1600/open+russia+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJCyololyzcooJzKN5eOcXlP8HXHayVAruNKB3-JWdgYFCu063ExnhuxsYW1epxClncExj2RFdUhpB54FkUUMoh_acTVK0h62qL0miNh1fr0B9kkIDLQYuOE_T8k3jokV1y_uhF5oDzEM/s320/open+russia+3.jpg" /></a></div>
<p><i>Open Rusland</i> is geen politieke organisatie; het is eerder een “horizontale alliantie” van individuën en groepen die door samen te werken verandering kunnen teweegbrengen.</p>
<p>Méér over <i>Open Rusland</i> en haar activiteiten kan u vinden op <a href="http://openrussia.org" target="blank">de website van de organisatie</a>.</p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDCI70gi1FrVPYeXwRJOix7GJPd-S4MacfVf0Q34azaK-N5ION8rZmyIul4sG0q6KkIbn6NkvjVJsMeCCnMgwiic5LpsBWkgASvsy_8Scj0d9IS1J-iPv0aa95CvbraOu4ym_TDqHX_KHj/s1600/forum.png" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDCI70gi1FrVPYeXwRJOix7GJPd-S4MacfVf0Q34azaK-N5ION8rZmyIul4sG0q6KkIbn6NkvjVJsMeCCnMgwiic5LpsBWkgASvsy_8Scj0d9IS1J-iPv0aa95CvbraOu4ym_TDqHX_KHj/s320/forum.png" /></a>
<p>Michail Chodorkovskij en Natalia Gevorkjan<br/>op het <i>Open Rusland</i> forum in Parijs vandaag.</p></div>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-84034062094869323902014-07-31T02:06:00.000-07:002014-12-21T02:16:09.681-08:00Hoe het verder ging...<p>Als president toonde <b>Vladimir Poetin </b>dat hij de technieken van de oude KGB nog goed onder de knie had. Het opmerkelijkste voorbeeld zijn wellicht de processen tegen <b>Michail Chodorkovskij </b>(°Moskou, 20/06/1963) en <b>Platon Lebedev</b> (°Moskou, 29/11/1956), de gewezen eigenaars van het oliebedrijf <i>Yukos</i>. Chodorkovskij had zich niet alleen laten opmerken door zijn kritiek op de corruptie in het Russische staatsbestel, maar ook door zijn inzet voor meer openheid met zijn beweging <i>Открытая Россия </i>(Otkrytaja Rossija) of <i>Open Rusland</i>, en zijn steun aan oppositiepartijen.</p>
<p>In 2003 werden Chodorkovskij en Lebedev gearresteerd op verdenking van belastingontduiking, fraude en verduistering. Yukos werd zo goed als ontmanteld, waarbij de meest winstgevende onderdelen te beurt vielen aan <i>Rosneft</i>, een oliebedrijf dat geleid wordt door <b>Igor Setsj</b>in (°Leningrad, 07/09/1960). Setsjin is een voormalig KGB-spion en één van de meest conservatieve adviseurs van Vladimir Poetin. Hij was vice-premier in het kabinet van Poetin en leider van het <i>Комманда Силовиков </i>(Kommanda Silovikov) of <i>De Mannen van de Macht</i>, een lobby van voormalige KGB-agenten - en dus vrienden van Poetin - in het Kremlin.</p>
<p>In een poging om de aandacht van het proces af te leiden, werd het gevoerd in de minder beduidende rechtbank van het Mesjtsjanskij district in Moskou. Achter de schermen speelden echter het Kremlin en het Moskouse Eerste Gerechtshof, de hoogste rechterlijke instantie van de stad Moskou, een sturende rol. Op 31 mei 2005 werden Chodorkovskij en Lebedev veroordeeld wegens belastingontduiking en fraude tot 9 jaar gevangenisstraf. Op 22 september 2005 werd in een zitting van slechts één dag het vonnis in hoger beroep bevestigd waarbij de opgelegde straf tot 8 jaar werd verlaagd.</p>
<p>Omdat Chodorkovskij en Lebedev dreigden voorwaardelijk vrij te komen nog vóór de presidentsverkiezingen van 2012, en dus mogelijk het heraantreden van Poetin als president konden verstoren, doken nieuwe “strafbare feiten” op, en werd een tweede proces tegen hen op touw gezet, waarbij ze onder meer beschuldigd werden van de diefstal van 350 miljoen ton olie. Naast het feit dat dit fysiek haast onmogelijk is, bleek ook dat rechter <b>Viktor Danilkin </b>(°1957) regelmatig tijdens de processen werd bijgestuurd door het Kremlin. Danilkin had moeite met de soms absurde beschuldigingen en moest dus regelmatig "bijgepraat" worden.</p>
<p><b>Natalja Vasiljeva</b>, een assistente van rechter Danilkin, getuigde op 14 februari 2011 dat de rechter zijn vonnis had voorbereid om het voor te lezen op 16 december 2010. Op 15 december echter werd de uitspraak om onduidelijke redenen verdaagd naar 27 december. Op 16 december werd duidelijk waarom: Poetin hield die dag een geruchtmakende toespraak waarin hij zei dat Chodorkovskij een dief was en dus in de gevangenis thuishoorde. Vasiljeva getuigde dat het oorspronkelijke vonnis van Danilkin gewijzigd werd en dat de rechter het nieuwe vonnis tegen zijn wil had voorgelezen. Als gevolg van dat aangepaste vonnis konden Chodorkovskij en Lebedev niet vóór augustus 2014 vrijkomen.</p>
<p>In 2011 vroeg de toenmalige Russische president <b>Dmitrij Medvedev </b>aan de <i>Kremlin Raad voor Mensenrechten </i>om de zaak Chodorkovskij nader te onderzoeken. De Raad kwam tot de conclusie dat Chodorkovskij en Lebedev onschuldig waren. Het leidde niet tot een vrijlating, integendeel: de negen leden van de Raad werden beschuldigd van omkoping. Vijf van hen werden het voorwerp van ondervragingen en vervolgingen. Sommigen verloren hun baan of moesten naar het buitenland uitwijken. Bovendien werd een derde rechtzaak tegen Chodorkovskij en Lebedev voorbereid.</p>
<p>In de aanloop naar de <i>Olympische Winterspelen </i>van 2014 in Sotsji, een project waar Poetin wou schitteren voor het oog van de wereld, hadden heel wat wereldleiders aangekondigd dat ze niet aanwezig zouden zijn. Echte redenen werden niet opgegeven, maar het was duidelijk dat de wijze waarop de mensenrechten werden geschonden in Rusland aan de basis lag. Vooral de arrestatie van 30 <i>Greenpeace </i>activisten enkele maanden eerder, de zaak Chodorkovskij en de Russische <i>anti-homowet </i>waren een doorn in het oog. Op 17 december 2013 had de Amerikaanse president <b>Barack Obama </b>gezegd dat hij zelf niet zou komen. In de delegatie die hem zou vertegenwoordigen benoemde hij twee notoire homo's: tennislegende <b>Billie Jean King</b> en hockeyspeler <b>Caitlin Cahow</b>. Volgens de Amerikaans-Russische journaliste <b>Masha Gessen </b>doemde voor Poetin het spookbeeld op om zich bij de opening van zijn persoonlijk prestigeproject omringd te zien met <i>"alleen de Oekraïense president en twee Amerikaanse homo's"</i>. Hoedanook, op 19 december 2013 kondigde Poetin onverwacht aan dat Michail Chodorkovskij gratie kon krijgen, wat de dag nadien ook meteen gebeurde: op 20 december 2013 landde Chodorkovskij als een vrij man in Berlijn. Volgens Poetin kan hij ongehinderd terug naar Rusland komen, maar of dat ooit zal gebeuren is twijfelachtig, want de onderzoeken in de mogelijke derde rechtzaak werden niet stopgezet.</p>
<p>Op 28 juli 2014 werd Rusland door het <i>Permanent Hof van Arbitrage </i>in Den Haag veroordeeld voor de wijze waarop Michail Chodorkovskij en Yukos werden behandeld. Naast het feit dat Rusland veroordeeld werd tot een zeer zware schadevergoeding van 50 miljard dollar, was het Hof ook zeer hard in zijn motivatie. De ontmanteling van Yukos was politiek gemotiveerd, met als doel het bedrijf het faillissement in te duwen, zijn activa aan te slaan en toe te wijzen aan staatsbedrijven en de CEO van het bedrijf, Michail Chodorovskij, politiek monddood te maken.</p>
<p>Het gaat om de grootste schadevergoeding ooit toegekend door het Hof in Den Haag: ze is 20 keer groter dan de op een na grootste en houdt niet eens rekening met klachten van minderheidsaandeelhouders van wie de dossiers nog moeten worden onderzocht.</p>
<p>De gevolgen voor Rusland zijn enorm: de som bedraagt 11 % van ‘s lands nationale valutareserves en 10 % van het overheidsbudget. Ook zullen er gevolgen zijn voor <i>Rosneft</i>, de energiereus die de meeste van Yukos’ activa in handen kreeg, en die sinds kort BP als minderheidsaandeelhouder heeft. De Russen moeten tegen 2 januari 2015 met geld over de brug komen, zoniet beginnen verwijlintresten te lopen. Hoewel Rusland het vonnis niet kan aanvechten zal het "alle middelen aanwenden om het ongedaan te maken". Betaalt het land niet dan kunnen volgens de conventie op arbitrage uit 1958 Russische activa in 150 landen worden aangeslagen om het vonnis uit te voeren.</p>
<p>In de entourage van Poetin maakt men zich allerminst zorgen. Eén van de mensen uit diens inner circle zei tegen de Financial Times dat het vonnis in het licht van de geopolitieke problemen met Oekraïne onbelangrijk was: <i>"Er komt een oorlog in Europa. Denkt u nu echt dat dit van enig belang is?"</i> </p>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-76418921053395880622012-08-07T04:18:00.000-07:002012-08-08T23:58:07.289-07:00Open brief van Andrej Makarevitsj<p>Vladimir Vladimirovitsj!</p>
<p>Als muzikant reis ik voortdurend in het hele land en ontmoet ik verschillende mensen. Wat ik u wil vertellen, weet u waarschijnlijk wel, maar ik vermoed dat u zich de schaal van de ramp niet kan voorstellen!</p>
<p>U zal natuurlijk wel het woord "откат” (otkat) (*) kennen. 5-6 jaar geleden bedroeg de gemiddelde otkat in het land 30 %. We huilden, maar we betaalden. Vandaag is het 70 %. Ik ken zelfs een geval waarin de otkat 95 % bedroeg. Heel het land kent deze situatie. Men weet het maar men zegt niets, want een deel van de bevolking leeft van smeergeld en eet ervan, en een ander (veel groter) deel is bang om alles te verliezen, ook de resterende dertig procent. Ik weet wat u gaat zeggen - laat ze naar de rechter stappen. Maar ze kunnen niet naar de rechtbank, mijnheer Poetin. Omdat onze rechtbanken vandaag een machine is geworden om de ongewenste elementen te bestraffen of een apparaat om geld te krijgen van de eisers!</p>
<p>Zo, er blijft dus 30 % van de begroting over om de defensie te versterken, om wegen te bouwen, om de industrie, de geneeskunde en het onderwijs te ontwikkelen en om 's werelds beste Olympische Spelen te organiseren. Als de situatie in de nabije toekomst niet drastisch verandert, stevenen we af op een totale ramp.!<br />
Ik schrijf deze brief aan u, omdat er in ons leven vandaag de dag geen belangrijke veranderingen mogelijk zijn zonder uw beslissing, uw woord of uw tussenkomst.!<br />
Ik geloof niet dat u zo onverschillig kan staan tegenover het land dat u als president heeft gekozen!</p>
<p>Andrej Makarevitsj!</p>
<p>(*) Otkat (“terugrol”) is smeergeld dat Russische ambtenaren in ruil krijgen wanneer burgers of bedrijven contracten voor de overheid willen uitvoeren. De ambtenaar betaalt de contractant die de werken uitvoert of de diensten levert, en verwacht dat een deel van dat geld naar hem “terugrolt”.!</p>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-77433309457816654722012-03-07T01:49:00.000-08:002012-03-07T12:24:32.526-08:00Een herziening van de zaak Chodorkovskij ?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRA5C1rxlFGFTXgVaZSIWCqS2no66NW9tLDBUbrzDkUyRJ0alBMbRGc2R6CRXEC6d4EZELrT3yGFEQMrOwCvsjuP-N6QClW3ICLOTYP3xbeiJco5xRi8UiRdTRWWd6yUKNUT7eStMPS1Ha/s1600/khod.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="181" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRA5C1rxlFGFTXgVaZSIWCqS2no66NW9tLDBUbrzDkUyRJ0alBMbRGc2R6CRXEC6d4EZELrT3yGFEQMrOwCvsjuP-N6QClW3ICLOTYP3xbeiJco5xRi8UiRdTRWWd6yUKNUT7eStMPS1Ha/s320/khod.jpg" /></a></div>
<p>Eén dag na de verkiezingen heeft de uittredende Russische president Dmitrij Medvedev de procureur-generaal opdracht gegeven om "de gronden te analyseren" van het arrest in de zaak van Michail Chodorkovskij, zo heeft het Kremlin meegedeeld. Dmitrij Medvedev gaf de procureur-generaal <b>Joerij Tsjajka</b> opdracht om " vóór 1 april de legitimiteit en de geldigheid van de beslissingen te analyseren " in verband met veroordeelde 32 personen, met inbegrip van Michail Chodorkovskij en zijn zakenpartner Platon Lebedev. De uittredende president reageert daarmee op een verzoek van de oppositie, die, op een bijeenkomst op 20 februari, een lijst heeft overhandigd van mensen die als politieke gevangenen beschouwd worden.</p>
<p>De vrijlating van politieke gevangenen was één van de eisen van de grote demonstraties van de oppositie in Moskou die op de omstreden verkiezingen van 4 december volgden. Michail Chodorkovskij, die gevangen zit sinds 2003, is in twee opeenvolgende processen veroordeeld voor een totaal van 13 jaar celstraf voor "belastingontduiking, witwassen van geld en diefstal van olie" in een zaak die door veel waarnemers wordt gezien als een afrekening tussen de macht en de zakenman die opstond tegen het Kremlin en de oppositie financierde.</p>
<p><b>Genade</b></p>
<p>Eén van Michail Chodorkovskij's advocaten, <b>Karinna Moskalenko</b>, aanhoorde het nieuws met enig voorbehoud. "We zullen zien hoe ernstig de bedoelingen van de autoriteiten zijn," zei ze, geciteerd door het persbureau Interfax. "Chodorkovskij werd illegaal veroordeeld en man had hem al heel lang geleden moeten vrijlaten," zei ze. Dmitrij Medvedev had vroeger al gezegd dat hij geen genade voor Chodorkovskij kon overwegen bij gebrek aan een schriftelijk verzoek van de veroordeelde. In december zei ook Poetin zi ook dat hij een genadeverzoek zou overwegen als Michail Chodorkovskij schuld zou toegeven, wat de gevangene weigert te doen.</p>
<p>Dmitrij Medvedev gaf ook opdracht aan de minister van Justitie, <b>Aleksandr Konovanov</b>, om uiterlijk tegen 15 maart uit te leggen "waarom aan de oppositiepartij <i>Parnas</i> de registratie werd geweigerd." De beslissingen van Medvedev werden meegedeeld na de overwinning in de presidentsverkiezingen van zijn voorganger en mentor Vladimir Poetin, die naar verwachting in mei het ambt overneemt.</p>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-61273916225869391502012-03-06T21:33:00.000-08:002012-03-07T02:30:20.435-08:00De tijd wast alles schoon<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimajEDw5zb8CaFAX1H7A-biUrbcb4-q8TxfZUske3_RAl7NwfMEDEbFrAsVi6fHr5uGnyACRJgSahEBEmZV5ljKxzR2xkO9_MnGzQiWokwjPkJNXhJSX6ScTa2bkg01CxzRksAdMc7_RpR/s1600/tijd.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="320" width="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimajEDw5zb8CaFAX1H7A-biUrbcb4-q8TxfZUske3_RAl7NwfMEDEbFrAsVi6fHr5uGnyACRJgSahEBEmZV5ljKxzR2xkO9_MnGzQiWokwjPkJNXhJSX6ScTa2bkg01CxzRksAdMc7_RpR/s320/tijd.jpg" /></a></div>
<p>Over een week, op 14 maart 2012, verschijnt <i>De tijd wast alles schoon</i>, over het leven van van <b>Michail Chodorkovskij</b> in de gevangenis.</p>
<p>In 2000, met de verkiezing van Vladimir Poetin, veranderde het politieke klimaat in Rusland. Michail Chodorkovskij weigerde zich te conformeren aan het nieuwe regime en steunde openlijk de democratische oppositie. Daarop werd hij in 2003 zonder bewijslast beschuldigd van belastingontduiking en fraude, en zonder een vorm van fatsoenlijk proces gevangengezet. Eind 2010 volgde een tweede veroordeling, volgens Russische en buitenlandse commentatoren om te voorkomen dat Chodorkovski een rol kan spelen tijdens de presidentsverkiezingen in 2012.</p>
<p>Het huidige Rusland houdt graag de schijn van een rechtstaat op, maar in dit proces valt het door de mand. En Poetin kan ook zijn emoties niet in bedwang houden als het over Chodorkovski gaat. De anders zo stoïcijnse politicus wordt zichtbaar kwaad als hij over dit (politieke) proces spreekt. Er is iets heel persoonlijks aan dit proces: Michail Chodorkovski is de persoonlijke gevangene van Vladimir Poetin.</p>
<p><b>Details</b></p>
<p><b>Titel: </b>De tijd wast alles schoon <br/>
<b>Auteur: </b>Michail Chodorkovski <br/>
<b>Taal: </b>Nederlands <br/>
<b>Aantal pagina's:</b> 480 <br/>
<b>Uitgever:</b> Unieboek | Het Spectrum <br/>
<b>Publicatiedatum:</b> 2012-03-14 <br/>
<b>ISBN:</b> 9789049106560</p>
<p></p>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-51693614109341497792011-10-04T01:03:00.000-07:002011-10-04T01:03:34.352-07:00Vasily Alexanyan overleden<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCjs2mag21vgIFyra-_14r9KuNtfnSbKiA1DNyt-uEantzugaEK4hn8VDmn7kQSwB_B160-B97fQqU0wux5r3bUncoFAId7HdVTiBRcwXa7uNRPHZNR3T9ZiC6X9abp985-Fw9skbXqXg/s1600/alexanyan.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="180" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCjs2mag21vgIFyra-_14r9KuNtfnSbKiA1DNyt-uEantzugaEK4hn8VDmn7kQSwB_B160-B97fQqU0wux5r3bUncoFAId7HdVTiBRcwXa7uNRPHZNR3T9ZiC6X9abp985-Fw9skbXqXg/s320/alexanyan.jpg" /></a></div>
<p><FONT size="2">De vroegere directeur van Yukos, die enkele maanden na zijn arrestatie de diagnose kreeg dat hij HIV positief was, is overleden ten gevolge van AIDS. De familie van Vasily Alexanyan maakte bekend dat hij stierf op maandag 3 oktober 2011 in Moskou op de leeftijd van 39 jaar.</FONT></p>
<p>Alexanyan, die vice president was van het grootste oliebedrijf in Rusland, werd gearresteerd in 2006 op beschuldiging van witwaspraktijken.</p>
<p>Deze beschuldiging werd algemeen aanzien als een poging tot weerwraak van het Kremlin tegen Michail Chodorkovskij, die nog steeds een gevangenisstraf uitzit van 13 jaar op beschuldiging van witwaspraktijken.</p>
<p>Volgens de diagnose kreeg Alexanyan tuberculose en was hij bijna blind net voor zijn vrijlating op borgtocht in 2008.</p>
<p>De klachten tegen hem werden in juni 2010 geseponeerd.</p>
<p>Onze gedachten gaan naar de familie van Vasily Alexanyan en naar alle anderen van wie de fundamentele rechten werden ontnomen.<p>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-34195457052208082272011-07-30T04:34:00.001-07:002011-07-30T05:32:13.822-07:00Gevangene ChodorkovskijOp vrijdag, 29 juli 2011 zond de Belgische TV-zender Canvas een programma uit met het verhaal van Michail Chodorkovskij. <br /><br /><em>"De wereld hoefde niet te wachten op de uitspraak in zijn proces om te weten dat die schuldig zou luiden. Voor vijanden van de staat heeft de Russische overheid de strafkampen in Siberië gereserveerd. Toegegeven er zijn er weinig die meer profiteerden van de val van de Sovjet Unie dan Khodorkovsky. Hij blies een aantal tanende staatsbedrijven nieuw leven in en bouwde daarmee een serieus vermogen op. Dat vermogen bracht politieke invloed met zich mee.<br /><br />Maar toen schoof Vladimir Poetin meer naar het voorplan, hij had het niet zo begrepen op dat clubje rijken dat teerde op de staat. Khodorkovsky werd een voorbeeld. Het verhaal van een bijzonder eigenaardige rechtszaak, met <strong>Vladimir Poetin</strong> als rechter."</em><br /><br /><iframe width="480" height="270" src="http://www.youtube.com/embed/PvKwylVDPog" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-68602046466364194952010-10-07T13:39:00.000-07:002010-10-07T14:59:49.612-07:00Verjaardagskalender voor PoetinTwaalf schaars geklede vrouwen die hun lof voor Vladimir Poetin kwijlen versus zes streng kijkende vrouwelijke studenten die mensenrechten eisen - wie zal in Rusland de strijd van de kalenders te winnen? Een dag nadat 12 studenten journalistiek aan de Moskouse Staatsuniversiteit, de meest prestigieuze universiteit van Moskou, een slijmerige kalender uitbrachten ter ere van de 58ste verjaardag van Vladimir Poetin, sloegen zes van hun collega's terug met hun eigen versie, verwijzend naar de moorden en de beknotte vrijheden onder Poetin. <A href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ63950d676kE1alq2kgiG77RWeOhXuFnhSb3JH7t2w-m_yIIA4Y8c8LCxYJJ6FICf_idT6R4nAvqfaS4jt3obQX-6Gu8oJFgpHpeXMwPEi4NzcyMEsxpPKN75KatPcsj7JQtZzebROLET/s1600/1wehavesomequestions.jpg"><IMG style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id=BLOGGER_PHOTO_ID_5525407892125146034 border=0 alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ63950d676kE1alq2kgiG77RWeOhXuFnhSb3JH7t2w-m_yIIA4Y8c8LCxYJJ6FICf_idT6R4nAvqfaS4jt3obQX-6Gu8oJFgpHpeXMwPEi4NzcyMEsxpPKN75KatPcsj7JQtZzebROLET/s320/1wehavesomequestions.jpg"></A> <br /><P>Vladimir Vladimirovitsj, we hebben een paar vragen. </P><A href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8Yr9YVDt91kTNseU2-hq1Lx-i-W5ZxuHkR7AfUJaJfJq6T-tOIfPxpGseFa4GynZn29WZ7djVYmd8OLwWVtTAecXAeECaQfFVkI2dGx22NLfTdzpteymNo45xg8Iq4DPBw6lNsu5foLLE/s1600/2whenwillkhodorkovskybereleased.jpg"><IMG style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id=BLOGGER_PHOTO_ID_5525408194607546578 border=0 alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8Yr9YVDt91kTNseU2-hq1Lx-i-W5ZxuHkR7AfUJaJfJq6T-tOIfPxpGseFa4GynZn29WZ7djVYmd8OLwWVtTAecXAeECaQfFVkI2dGx22NLfTdzpteymNo45xg8Iq4DPBw6lNsu5foLLE/s320/2whenwillkhodorkovskybereleased.jpg"></A> <br /><P>Wanneer wordt Chodorkovskij vrijgelaten? </P><A href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi50rOUc99ZXPfv0JGNvkE1XIAAmFCEAw1TBk3QcGtRYwp6i1vJ2q6-VljcHPgE6OU02fl3VhOxkOoaiidJ5xL9ViC2Jhy_GYiovXXz0qllnDLsb09wV5AH0Oj9I5QmcPpV79nJ2g__CD5x/s1600/3vraag5ba95_9e712230_L.jpg"><IMG style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id=BLOGGER_PHOTO_ID_5525409568905674786 border=0 alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi50rOUc99ZXPfv0JGNvkE1XIAAmFCEAw1TBk3QcGtRYwp6i1vJ2q6-VljcHPgE6OU02fl3VhOxkOoaiidJ5xL9ViC2Jhy_GYiovXXz0qllnDLsb09wV5AH0Oj9I5QmcPpV79nJ2g__CD5x/s320/3vraag5ba95_9e712230_L.jpg"></A> <br /><P>Idioten, akkoord. Maar de wegen? </P><FONT size=1>(In Rusland bestaat een spreekwoord: "Er zijn twee problemen: de idioten en de wegen".)</FONT> <A href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUAnGksdRL3W_aeVMQpVeRHPxYZzw3hFP2Cu2CDTsEUaooO_CwadLIHcL0VL03ksFL32KbK8_h6tuQHOKMbLkm3Z70I61z4pwK4vIaWO0OHsZ6U2SLUujSwrEhJmCgAof3tgwZDeg4OYX3/s1600/4howwillinflation+affectbribes.jpg"><IMG style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id=BLOGGER_PHOTO_ID_5525409952693888386 border=0 alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUAnGksdRL3W_aeVMQpVeRHPxYZzw3hFP2Cu2CDTsEUaooO_CwadLIHcL0VL03ksFL32KbK8_h6tuQHOKMbLkm3Z70I61z4pwK4vIaWO0OHsZ6U2SLUujSwrEhJmCgAof3tgwZDeg4OYX3/s320/4howwillinflation+affectbribes.jpg"></A> <br /><P>Hoe gaat de inflatie het smeergeld beïnvloeden? </P><A href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVwrtO_raUrwmBrmcyPEBA2rSq5bpZNBKVALPjhkqoLyoabqhh-h9nwPIyFE5k9PeLykjbGoj6LUQxvumjL9rLqUibgOm7PI_9YW3X4fI6A4MU2IfvwD4H9cQ9B7WOBDbPYcvPKssgmq-C/s1600/5freedomofmeetingalwaysandeverywhere.jpg"><IMG style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id=BLOGGER_PHOTO_ID_5525410385324715362 border=0 alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVwrtO_raUrwmBrmcyPEBA2rSq5bpZNBKVALPjhkqoLyoabqhh-h9nwPIyFE5k9PeLykjbGoj6LUQxvumjL9rLqUibgOm7PI_9YW3X4fI6A4MU2IfvwD4H9cQ9B7WOBDbPYcvPKssgmq-C/s320/5freedomofmeetingalwaysandeverywhere.jpg"></A> <br /><P>Overal en altijd vrijheid van vereniging? </P><A href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYrbl0oNVxJgQYJMy_0ZW8F5OZObyuLHF2FxvSwk5WGTtOuEgvt3_B-CPKqfnWkDpEuVEfNGYES5HAN-RYTR6QkR_33v3Bb_9b3E-nZsh1amsY7TH5eEsuKLdk8eY8InggIyusD-KfYhka/s1600/6whokilledanna.jpg"><IMG style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 214px; CURSOR: hand" id=BLOGGER_PHOTO_ID_5525410614692866946 border=0 alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYrbl0oNVxJgQYJMy_0ZW8F5OZObyuLHF2FxvSwk5WGTtOuEgvt3_B-CPKqfnWkDpEuVEfNGYES5HAN-RYTR6QkR_33v3Bb_9b3E-nZsh1amsY7TH5eEsuKLdk8eY8InggIyusD-KfYhka/s320/6whokilledanna.jpg"></A> <br /><P>Wie heeft Anna Politkovskaja vermoord? </P><br /><br /><FONT size=1>(Anna Politkovskaja was een Russische journaliste die vermoord werd op de verjaardag van Poetin in 2006.)</FONT> <br /><br /><A href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcA_3VejEXGbPNvw60svPztFPuh3ZOdEytYujd4gGCbAOiMv_4pwgvqS85DT1HsJwIApkn2kCabs5LEZr4COyCdFlqIasH8dm0moYR6K6RY7MhlURN8jHCIiZKjm7mqgDxC9o6OmDCeQ4h/s1600/7whennextterroristattackL.jpg"><IMG style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 213px; CURSOR: hand" id=BLOGGER_PHOTO_ID_5525411070077514578 border=0 alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcA_3VejEXGbPNvw60svPztFPuh3ZOdEytYujd4gGCbAOiMv_4pwgvqS85DT1HsJwIApkn2kCabs5LEZr4COyCdFlqIasH8dm0moYR6K6RY7MhlURN8jHCIiZKjm7mqgDxC9o6OmDCeQ4h/s320/7whennextterroristattackL.jpg"></A> <br /><P>Voor wanneer is de volgende terroristische aanslag? </P><br /><br /><BR><BR><BR><BR><BR><br /><P>Wil u per se weten hoe die andere kalender er uitzag? Vooruit dan, maar ik ga niet alle lofuitingen vertalen. De titel is "Wij houden van u", en verder kan je dingen lezen als: "Hoe zit het met uw derde ambtstermijn?", "Mag ik uw co-piloot zijn?" en "Jij hebt de vuren gedoofd, maar ik brand nog steeds"... Jawel, ook dat komt van studenten journalistiek aan de Staatsuniversiteit van Moskou. En zeggen dat ik daar ook nog les gevolgd heb...</P><br /><OBJECT id=BLOG_video-5566026bde5588f6 class=BLOG_video_class width=320 height=266 contentId="5566026bde5588f6"></OBJECT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-34901836639550723712010-09-29T03:39:00.002-07:002010-09-30T07:24:21.043-07:0011. 8 juli 2009Beste Michail Borisovitsj! <br /><br />Uw ideeën over de staat en het openbaar bestuur lijken heel overtuigend. Ik ben een bioloog van opleiding, en voor een aantal principes die werken in de natuur ben ik innerlijk bereid om ze eenvoudig toe te passen op de sociale mechanismen. Ze hebben zeer veel met elkaar gemeen, en in de biologische wereld lijkt de evolutie mij de meest fundamentele wet. Het zenuwstelsel, dat is een bestuurssysteem de hoogste zin, afkomstig uit ongedifferentieerde weefsels. We weten niet waarom het is gebeurd, misschien als gevolg van een innerlijke noodzaak, niet te vatten door ons verstand. Om zo te zeggen. Maar kijkend naar de verdiensten van een ander niveau van evolutie, kunnen we precies begrijpen hoe dit proces ging. Elk schepsel is een monument voor een bepaalde stap. Hier is het van essentieel belang dat deze “hogere vorm”, het zenuwstelsel, in principe niet werkt “tegen” het organisme. Als zoiets gebeurde, zou het organisme reageren met onmiddellijke vernietiging, en het zenuwstelsel zou mee teniet gaan met het organisme. <br /><br />Eigenlijk kan deze analogie worden toegepast op een systeem van “staat-samenleving”. Een slecht werkende staat is een uitstervende samenleving, en de staat sterft bijgevolg ook. <br /><br />Biologische processen hebben absoluut geen “ethisch” aspect. Sociale diensten wel. Zo'n vreemd ding als moraal is niet gebaseerd op de klasse, ook niet op de groep, het is het uitsluitend verbonden aan het individu. Ongeacht hoe de staatsstructuur is, het bestuur is altijd in de handen van een persoon of een kleine groep van personen. Het niveau van hun moraal, zo het lijkt mij, bepaalt heel veel. Een theocratische, monarchale, democratische socialistische staat is goed of slecht, zo het lijkt mij, afhankelijk van het niveau van de moraliteit van zijn leiders. In deze zin is een goede monarchie beter dan een slechte democratie. Zo’n honderd jaar geleden zei Lev Sjestov <sup><a name="73" href="#73n">[73]</a></sup>: "Waar geen vrijheid is, daar is geen brood". Wanneer er geen moraal is, kan er geen sociale rechtvaardigheid zijn - sta ik mijzelf toe om te parafraseren. <br /><br />Het is moeilijk voor mij om met u in een discussie verwikkeld te raken - u heeft een geweldige ervaring in, en een specifieke kennis van beheersprocessen. Maar dan, vorige week, kwam een kennis naar mij toe - een theoretisch fysicus, die dertig jaar in Europa heeft geleefd, vertaler van veel boeken over management theorie, en gedurende meerdere avonden hadden we doorgeboomd over al die zaken die u heeft behabdeld in uw brief. Ik was uw zelfbenoemde vertegenwoordiger, terwijl hij mij vreselijk aanviel, daarbij een compleet ander systeem van argumenten opbouwend. U zou met hem een veel productiever gesprek hebben dan ik. Als gevolg daarvan, na te zijn opgezogen in een hele reeks van onbekende problemen, heb ik besloten om een dik boek van John Ralston Saul te lezen <sup><a name="74" href="#74n">[74]</a></sup> <em>Voltaire’s Bastards: The Dictatorship of Reason in the West</em>). Ik weet niet of ik het zal lezen tot het einde, maar ik heb het gevoel dat dit boek veel beter met u kan discussiëren dan ik. <br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-ACg9onVBl9oHEhq8HJriNFXzmCB_aDJvPoX1iJO0RXFIAvydSCFxMpfEUBnGRrWQKb4MtmioDHIK1vFq49M3MiaWao50z7Ox_20CxA_m7HJvSL-c-115GZvnOb3dYEBQ62WjDdPRdzAE/s1600/khodorkovskylebedev2.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 214px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-ACg9onVBl9oHEhq8HJriNFXzmCB_aDJvPoX1iJO0RXFIAvydSCFxMpfEUBnGRrWQKb4MtmioDHIK1vFq49M3MiaWao50z7Ox_20CxA_m7HJvSL-c-115GZvnOb3dYEBQ62WjDdPRdzAE/s320/khodorkovskylebedev2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5522711810442467778" /></a><br /><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br /><FONT size="2">Michail Chodorkovskij en Platon Lebedev.</FONT><br /><br />Ik geef eerlijk toe dat veel van wat u in uw laatste brief geschreven heeft bij mij innerlijke protest heeft opgewekt. Ik geef ook toe dat ik zeer ijverig antwoorden heb geschreven - op elk van uw uitlatingen - de hele week lang, en toen besefte ik dat ik noch over voldoende deskundigheid beschik, noch een oprechte interesse betoon in de onderwerpen die zo belangrijk zijn voor u. Tot op het punt dat er een gevoel van onbehagen ontstond, dat mij bekend voorkwam van in mijn schooljaren, toen ik een examen in sociale studies moest doen, of aan de universiteit, in de geschiedenis van de partij. Neen, onmogelijk.<br /><br />Uiteindelijk komt mijn rol er in essentie op neer om u een reden te geven om alles waar u de afgelopen zes jaar heeft over nagedacht uit te drukken, zodat zoveel mensen, wier ogen op u gericht zijn en wier zielen u toegenegen zijn - met name u als een persoon die gedwongen wordt om grote openbare rekeningen te vereffenen met zijn persoonlijke, unieke, onherhaalbare leven en gezondheid, - zouden weten welke prijs u precies betaalt. <br /><br />Ik hoop vurig dat er nog een moment in het leven wanneer we zullen samen zitten met een kopje thee, met zijn drieën - ik zal mijn vriend uitnodigen, met wie ik een week lang uw opvattingen heb besproken over de staat, haar macht en haar rol - en jullie vechten, en ik zit in een hoek, kijkend en luisterend, dat is mijn favoriete bezigheid sinds mijn jeugd - om te luisteren naar slimme discussies.<br /><br />Ik wens u sterkte, gezondheid, vitaliteit.<br /><br />Ljoedmila <br /><br /><br /><B>Noten</B><br /><br /><FONT size="2"><a name="73n" href="#73">[73]</a> Lev Isaakovitsj Sjestov (1866-1938) was een Oekraïens/ Russisch existentialistisch filosoof. Hij emigreerde naar Frankrijk in 1921, op de vlucht voor de nasleep van de Oktoberrevolutie. Hij staat bekend om zijn verzet tegen de dominante plaats die de rede heeft in de filosofie.<br /><br /><a name="74n" href="#74">[74]</a> John Ralston Saul (°1947) is een Canadese auteur, essayist en voorzitter van International PEN. Saul is vooral bekend voor zijn commentaren over de aard van het individualisme, burgerschap en het publieke welzijn, het falen van managers en de verwarring tussen leiderschap en management. </FONT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-5802280116474681422010-09-29T03:39:00.001-07:002010-09-30T04:43:38.812-07:0010. 1 juli 2009Geachte Ljoedmila Jevgenjevna, <br /><br />Sta me toe een beroep doen op uw aandacht en enkele aantekeningen maken op uw laatste brief over de staat en zijn rol. <br /><br />Ik zal beginnen met een definitie. Wij brengen onszelf vaak in verwarring door, zowel in de historische wetenschap als in de beschrijving van hedendaagse processen, dezelfde bewoordingen te gebruiken die soms het gevolg zijn van vele eeuwen van evolutie van de oorspronkelijke ideeën. <br /><br />Het meest voor de hand liggende voorbeeld is de democratie als een methode van staatsinrichting. Als we vandaag zouden proberen om de principes van de Griekse democratie weer in te voeren, zouden we totalitarisme krijgen (of, op zijn best, een autoritaire staat). Het systeem van overheidsinstellingen, dat we vandaag de dag democratie noemen, werd uitgewerkt door een aantal wetenschappers in de loop van voornamelijk de XVIIIde eeuw. <br /><br />Het zelfde geldt voor het meer algemene concept van de “staat” (meer algemeen met betrekking tot de kwestie van het staatsbestuur).<br /><br />Een staat is een methode van zelf-organisatie van de samenleving, gebaseerd op de wezenlijke bijdragen van haar leden (bijdragen in een of andere vorm, met inbegrip van het niet-herverdeeld gezamenlijk inkomen). Deze definitie beschrijft, uiteraard, wederom een staat uit het oogpunt van de bestuursfunctie <sup><a name="71" href="#71n">[71]</a></sup>, waarover de discussie in werkelijkheid gaat. <br /><br />Kan een staat, bijvoorbeeld, beschikken over speciale dwang middelen? Uiteraard. We kennen een flink aantal staten waar de samenleving deze functie zelf opneemt.<br /><br />Maar kan de staat “extern” zijn ten opzichte van de samenleving? Dat wil zeggen: niet voldoen aan de wens om een dergelijke vorm van controle te handhaven op de meerderheid van haar leden die geïnteresseerd zijn? (Het inerte deel van de gemeenschap is niet betrokken bij het bestuur). Neen! Ik benadruk: vandaag - neen.<br /><br />Ik ben ervan overtuigd dat een vorm van “externe” organisatie van de samenleving in de hedendaagse opvatting geen staat is in de letterlijke zin van het woord. Dat is een regime van bezetting, dat onstabiel is zonder steun van buitenaf. <br /><br />In Rusland is er vandaag een staat. Of we die nu willen of niet. ik zeg er meteen bij: het zijn overgangsvormen, maar ze bestaan binnen de grenzen van een generatie (20 jaar). <br /><br />Dat is mijn standpunt over de terminologie van de staat (zoals dit geldt voor de kwestie van het bestuur). Nu over de rol van de Russische staat. Ik zou graag hetzelfde concept van de rol en de macht behandelen. <br /><br />De macht, in de zin van het legitieme recht om zich te bemoeien met publieke en het privé-leven, is in ons land echt enorm, slecht geregeld en met extreem weinig tegengewicht, maar haar rol - echt deelnemen aan het leven van de burgers - is inadequaat. <br /><br />Als ik zeg “inadequaat”, dan bedoel ik onvoldoende voor de toestand waarin onze samenleving zich nu bevindt. Zij kan en wil immers de vele problemen niet zelf oplossen (buiten de staat). Onze samenleving staat daarin niet alleen, maar dan moet de rol van de staat belangrijker worden. <br /><br />In het bijzonder is het aandeel van het BBP (de maatschappelijke rijkdom) door de staat wordt herverdeeld in ons land lager dan in de meeste ontwikkelde landen, en zeker lager dan bij onze buren met een vergelijkbaar klimaat. En dit is de belangrijkste algemene indicator, hij vindt zijn praktische weerspiegeling in het zwakke pensioenstelsel, het systeem van de gezondheidszorg, het vervoer en de infrastructuur voor openbare nutsvoorzieningen, en zo meer. <br /><br />Maar ook als we het hebben over onze industrie is de rol van onze staat onverantwoord klein. <br /><br />Natuurlijk kan Poetin persoonlijk beslissen over de feitelijke nationalisatie of een verandering van eigendom in gelijk welke onderneming. Hij kan 10 staatsbedrijven oprichten en daar enorm veel activa in investeren. Dat is macht.<br /><br />Maar hun invloed (de kracht omgezet in actie) op de industrie van het land is zeer klein. Het blijft elementair. <br /><br />Er bestaan twee alternatieven: ofwel “liberalisme” en we zullen wel zien wat de markt doet, ofwel een doordacht industrieel beleid.<br /><br />In de praktijk is het natuurlijk altijd een combinatie van beide. Maar ik vind (en in die zin ben ik een staatsman) dat onder de huidige omstandigheden het aandeel van de industrie dat onder het “industriebeleid” valt een aanzienlijk deel van de industriële productie moet vertegenwoordigen. Waarschijnlijk 60%.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8uwXW3kPR4AsYiCEWwywlCpxmXnGhJBkV7u7cNGpfFDWPWhjBPTR-3QL8MbG-IOHHGn89RzhKL7TbHhqzBsWmWiw9dc5h5IXkIubnfhqkqQBWRL4COrI6gH2ZndoUFCGjXs3ecoRllJk/s1600/mbh_contest_35.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 251px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8uwXW3kPR4AsYiCEWwywlCpxmXnGhJBkV7u7cNGpfFDWPWhjBPTR-3QL8MbG-IOHHGn89RzhKL7TbHhqzBsWmWiw9dc5h5IXkIubnfhqkqQBWRL4COrI6gH2ZndoUFCGjXs3ecoRllJk/s320/mbh_contest_35.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5522667993996462674" /></a><br /><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br /><FONT size="2">Zaken doen in Rusland? Vraag mij hoe.</FONT><br /><br />Wat bedoel ik met “industrieel beleid”? Waar, wanneer en hoeveel olie, gas, hout, diamanten, en misschien nogeen paar strategische grondstoffen moeten worden geproduceerd. En hoe. Dat is de zaak van het bedrijfsleven. Waar en in welke vorm de grondstof kan worden geleverd. Als een bepaalde keuze binnen de toegewezen opties is dat een zaak van het bedrijfsleven. Waar en hoe elektrische stroom moeten worden geproduceerd, waar hij moet worden geleverd (de strategische stroom - ongeveer 70% van de productie). Waar wegen moeten gebouwd worden, waar steden moeten ontwikkeld worden, en universiteiten. En andere dergelijke vragen - op een honderdtal pagina's, een aanpasbaar, flexibel plan (een vijfjarenplan, hoe walgelijk dat ook mag klinken <sup><a name="72" href="#72n">[72]</a></sup>) - op honderden duizenden pagina's (als je de regionale dimensie er bij neemt).<br /><br />Waarom? Nogmaals, het probleem van het bestuur. Om een markt te doen werken, moet men ten minste drie, maar beter vier onafhankelijke leveranciers hebben van specifieke diensten (producten) op elk punt waar dat nodig kan zijn. In een klein land kan dat probleem worden opgelost door de externe markt. In de grote markt op het grondgebied van Rusland (en hier is de toegankelijkheid van het grondgebied en het vervoer belangrijk) is de rol van de externe markt beperkt, maar essentieel.<br /><br />De structuur van de industrie en het vervoer in ons land is slecht. Vooral na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Men zou erg lang kunnen wachten tot de markt opnieuw bouwt aan wat er ontbreekt. Het is noodzakelijk om de belangrijkste tekortkomingen te compenseren met een structureel industrieel beleid, en vervolgens, voor zover het “skelet” is hersteld en het “spierweefsel” weer is aangegroeid, de “titanium pinnen” er uit te halen (zoals bij een meervoudige breuk).<br />Ik heb dit standpunt verdedigd sinds 1991, hoewel ik weet dat veel liberalen, mijn vrienden, het niet met mij eens zijn. Ach, conceptueel zijn zij verkeerd, terwijl in de praktijk van vandaag de staat is niet in staat is om met deze kwesties om te gaan. Maar ze moeten worden opgelost. Daarom kan (en moet) de macht van de staat worden verminderd (er is te veel macht, en ze is onevenwichtig), maar de rol van de staat, de feitelijke deelname aan het economische en sociale leven, die moet belangrijker worden in dit stadium.<br /><br />Nogmaals mijn verontschuldigingen voor het in beslag nemen van uw tijd.<br /><br />Het onderwerp van “eerlijke soldaten” en zo, en de verhouding tussen berekening en kunst in het leven, las ik met veel plezier en interesse. Uw standpunt lijkt mij niet absoluut, maar zeer nuttig voor de “komsomolist” en “geek” die ik ben. Dank je. Ik zal nadenken.<br /><br />Met respect en waardering,<br /><br />M. Chodorkovskij<br /><br /><br /><B>Noten</B><br /><br /><FONT size="2"><a name="71n" href="#71">[71]</a> Administratie - in deze brief gebruikt Mckhail Chodorkovskij vaak het Russische woord управления - <em>oepravlennija</em>, dat zowel “bestuur” (management) als “administratie” kan betekenen.<br /><br /><a name="72n" href="#72">[72]</a> "vijfjarenplan" - de term “vijfjarenplan” verwijst naar een reeks van landelijk gecentraliseerde programma’s van snelle economische ontwikkeling in de Sovjet-Unie. De poging om een ongeletterde agrarische samenleving te veranderen in een geavanceerde industriële economie in een decennium veroorzaakte echter veel leed. Omdat het voldoen aan de doelstellingen van de vijfjarenplannen de hoogste prioriteit had om te evolueren in de richting van een communistische utopie, werd het officiële liegen over de productiviteit een deel van het economische systeem. </FONT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-64020485398520828372010-09-29T03:33:00.000-07:002010-09-29T15:43:50.186-07:0009. 26 juni 2009Beste Mikhail Borisovitsj! <br /><br />Laten we meteen de sport vergeten. U en ik zitten niet in een competitie in retorische kunsten. En ons gesprek is niet bedoeld om een mening te laten winnen, niet de mijne, noch de uwe. Het dient om een interne orde te herstellen, om onze eigen standpunten te verifiëren. Misschien om ze te veranderen. Dit is nuttig voor elk weldenkend mens.<br /><br />Hoe zou er dan een soort gescheld zijn van mijn kant: zelfs uw vijanden vandaag de dag schelden niet tegen u om de eenvoudige reden dat u een grote morele superioriteit toont.<br /><br />U en ik stemmen volledig overeen in de beoordeling van onze staat - het is absoluut niet goed. Precies omdat hij niet ten dienste staat van het land land, maar er zich van voedt. Het soort van staatslieden die echt zorgen voor het welzijn van het vaderland is volledig uitgestorven in ons land. Tot op de grond. Maar als u zegt dat “de komende 20-40 jaar (verder dan dat kijk ik niet), de rol van de staat in het leven van Rusland (van de Russische maatschappij) belangrijker moet zijn dan ooit”, dan ben ik terughoudend. In hun enorme huidige macht, een ongekende macht, doen ze absoluut alles dat opduikt in hun wispelturige hoofden, zowel op het vlak van de economie, als in de politieke betrekkingen met de rest van de wereld. Ze verdelen onze nationale bronnen zonder enige vorm van verantwoording, ze geven publieke goederen in particuliere handen en hevelen ze met succes over naar het buitenland. Hoe kan je dan de rol van de staat verder doen toenemen? <br /><br />En dit wordt dan gezegd door een persoon die de wreedheid van wraak van de staat heeft ervaren, het onvermogen van de wet, en de volledige afwezigheid van logica en gezond verstand in acties. <br /><br />Nee, natuurlijk, de vraag vanuit mijn oogpunt, is in iets anders: hoe krijgen we wat in dit land gebeurt binnen redelijke grenzen, hoe beperken we de “wetteloosheid” <sup><a name="62" href="#62n">[62]</a></sup> die u beter kent dan ik? Wat moet worden gedaan om de wetten, goed of slecht, te laten bestaan, hoe kunnen we de totalitaire macht beperken, de tirannie van de ambtenaren, groot en klein, hun grenzeloze hebzucht en gierigheid? Ik weet het niet.<br /><br />Nu, Michail Borisovitsj, u beschouwt zichzelf als een “staatsman”. Maar wat is de staat? Hoe begrijpt u dat? Het is onlosmakelijk verbonden met het concept van de rechtsstaat. Hoe gaan we dat definiëren? Zoals Plato, die de staat opvat als een uiting van de idee van rechtvaardigheid onder de voorwaarde dat alles gemeenschappelijk is voor iedereen (dus met een verbod op privé-eigendom), met inbegrip van vrouwen en kinderen? Zoals Kant, die stelt dat de staat een unie is van een veelheid van mensen onder de regels van de wet? Zoals Aristoteles, die de staat beschouwt als een “ontmoetingsplaats, georganiseerd in het belang van het gemeenschappelijk goed”? Of zoals Lenin, met de staat als “een machine voor de onderdrukking van de ene klasse door de andere”? <br /><br />Wanneer je begint met die archaïsche boeken te lezen, blijkt dat dit alles hopeloos verouderd is, het is niet aanvaardbaar om verschillende redenen, naast wat Vladimir Solovjov <sup><a name="63" href="#63n">[63]</a></sup> zegt: "De wet is een bepaald minimum aan moraal, en bindend voor iedereen". Het is op deze wet dat een staat is gebouwd. Theoretisch ...<br /> <br />Deze ouden hebben over alles lang nagedacht - het is interessant om te lezen (denk nu niet dat ik een zo goed opgeleid persoon ben, alles komt, zoals Nadezjda Jakovlevna Mandelstam <sup><a name="64" href="#64n">[64]</a></sup> placht te zeggen, “van een scheurkalender”). En er is ook een gevoel dat we in onze tijd een herziening van de terminologie nodig hebben, dat voor veel concepten nieuwe definities moeten gevonden worden. Zelfs zulke fundamentele begrippen als “goed” en “deugd”, zelfs zij moeten herdacht worden. Het is soms moeilijk om een definitie te geven van socialisme, communisme, liberaal, conservatief, waar links is, waar rechts is, wat vooruitgang is, wat achteruitgang is. Ik zal proberen om u een prachtige collectie essays van Umberto Eco te sturen, <em>A passo di gambero </em><sup><a name="65" href="#65n">[65]</a></sup>, hij beschrijft die dingen perfect, hij is tenslotte een van de slimste mensen van onze tijd. <br /><br />Zo, Mikhail Borisovitsj, uw verklaring dat u een “staatsman” bent (ik twijfel daar niet aan, zoals u zei), ontmoedigt mij volkomen. Men kan niet “principieel een staatsman zijn”. Deze verklaring vraagt om een verduidelijking: wat voor soort staat onderschrijft u? De Platonische? De leninistische, die de marxistische is? De onze misschien? En deze staat zou een grotere rol moeten krijgen? <br /><br />Ik denk ook, net als u, dat onze regering niet goed omgaat met zijn directe verantwoordelijkheden (bescherming van de bevolking tegen oorlog en armoede). Het zou leuk zijn om het beter te doen werken. Maar hoe stelt u zich de overgang voor van wat we in werkelijkheid hebben naar wat u zich voorstelt in uw verbeelding? Noch u noch ik zijn revolutionairen, op geen enkele manier: de revolutie is een veel angstaanjagender kwaad dan wanbeheer. Armoede, ellende en een algemeen gebrek aan comfort vormen een kleiner kwaad dan matrozen die met stoelen gooien in het paleis en bibliotheken verbranden, proletariërs die winkels plunderen en gespuis dat voorbijgangers vermoordt in donkere steegjes. Om nog niet te spreken van de burgeroorlog, die met revoluties gepaard gaat. Op dit punt, zo lijkt het, zijn wij het eens. <br /><br />Maar de staat gaat niet uit zichzelf evolueren in een richting die zowel voor u als voor mij wenselijk is. Op welke manier zullen plots deze “goed werkende instellingen, die gefinancierd worden door de belastingbetaler en functioneren in het belang van de belastingbetaler” ontstaan, die na verloop van tijd zelfs allemaal vervangen zullen worden door sociale structuren die een “element worden van zelf-organisatie en publieke dienstverlening”?<br /><br />Hebben we een nieuwe Lenin nodig? Een nieuwe Trotsky? Neen, prins Kropotkin <sup><a name="66" href="#66n">[66]</a></sup> en Hertzen <sup><a name="67" href="#67n">[67]</a></sup> lijken mij hier meer aangewezen. <br /><br />U en ik zijn het er ook over eens dat we beiden, ieder in onze eigen omgeving en met onze eigen mogelijkheden, onze eigen gedragslijn bepalen bij het doen wat we nuttig achten voor onze samenleving. Ik kan mijn zeer bescheiden bijdrage op geen enkele manier vergelijken met uw prachtige, grote werk, waarvan ik tot op vandaag de sporen kan zien, hoewel ze u hebben geplunderd en uw adem hebben afgesneden. Laten we onszelf niet voor de gek houden - het voeden van de gehandicapten, het creëren van fatsoenlijke leefomstandigheden, het omgaan met miljoenen dakloze kinderen en wezen, het herstellen van de orde in de gezondheidszorg voor de gepensioneerden en alle andere burgers, het voorzien in een opleiding voor een generatie die geen boeken wil lezen, maar die verlangt naar het gouden kalf voor de bevrediging van haar verlangens – dat alles is een verplichting van de staat, niet van filantropen. Maar de staat zelf kan er niet mee omgaan, neen, hij vervolgt ieder initiatief dat probeert om het privé te organiseren. Dat is bijzonder bitter en tragisch als de discussie draait om de adoptie van kinderen uit kindertehuizen. Zonder steekpenningen lukt het niet. Volgens de oude normen is dat mensenhandel… <br /><br />De reden is duidelijk: bij elke tussenkomst van het publiek blijkt onmiddellijk de gehele verrotting van de bureaucratie. Het is onmogelijk om de “gevallen engel” te vangen, want hij deelt met zijn bazen, en zij zullen hem beschermen. De meest levendige illustratie is het geval van Boedanov <sup><a name="68" href="#68n">[68]</a></sup>: hij wordt beschermd door iedereen die boven hem staat, want dit alles is één zelfde compagnie met dezelfde principes en gewoonten. Daarmee wil ik zeggen dat het onmogelijk is om dit systeem te herstellen. Het is onmogelijk om het neer te slaan. Het is onmogelijk om het te vervangen. Dit is ons systeem, het past bij iedereen. Maar wat is mogelijk? In haar binnenste doen sommigen hun ding ONAFHANKELIJK: Ik ken mensen die geen steekpenningen aanvaarden. Het zijn er maar weinig, het is moeilijk voor hen, maar ze bestaan wel. Ik ken mensen die niet stelen: het zijn er maar weinig, het is moeilijk voor hen, maar ze bestaan wel. In tegenstelling tot onze “eerlijke soldaten” zijn zij niet verplicht om orders op te volgen, omdat zij niet zitten te wachten op een aanvulling van hun salaris of een promotie. Ik ontmoet zulke mensen, zowel in Moskou als in de provincies: in bibliotheken, in instellingen voor kinderen, in musea en zelfs onder artsen kom ik soms zulke helden tegen Alleen zij kunnen iets veranderen aan de sfeer in de samenleving. <br /><br />Dat gezichtsloze kwaad dat opduikt in ons land, als schimmel van het vocht, kan alleen individueel worden tegengegaan. En dat is gevaarlijk. Het wekt argwaan, woede, afgunst en haat. Je hebt het waarschijnlijk meer dan eens gehoord: “Ah, je wilt als goed worden beschouwd? Bemind worden? Je wil ons allemaal, rondom jou, laten zien wat voor gespuis we zijn?” <br /><br />Dat is het soort samenleving die we hebben. Dat is het soort van staat die we hebben. Sterk, zonder moraal, wreed. Hoeveel meer van dit kan men willen… <br /><br />Zo, we zijn aan de globalisering en de crisis toegekomen. Niemand heeft de globalisering uitgevonden, niemand heeft ze gepropageerd - we hebben vastgesteld dat ze er is, zoals je een natuurfenomeen kan waarnemen: de afkoeling of de opwarming. Volgens mij is het een proces, het is niet onderworpen aan controle. Natuurlijk, men kan het vertragen, men kan het versnellen, maar als een fenomeen van het sociale leven op de planeet is het een feit, verwant aan de natuur. Of we het wensen of niet is een andere vraag. Het kan een beetje gecorrigeerd worden. Maar de geest is uit de fles, en mensen zullen over de planeet bewegen, zich vermengen, interageren, en dat is een moeilijk proces. <br /><br />Er is een uitstervend continent, Afrika, en wat er vandaag gebeurt in Spanje en Italië, in verband met illegale immigratie, is zeer moeilijk te stoppen.<br /><br />Globalisering betekent dat noch de Afrikaanse landen, noch de Europese in staat zullen zijn om dit probleem op te lossen met verbodsbepalingen, en het zoeken naar oplossingen kan alleen gezamenlijk worden gedaan. Een paar jaar geleden sloegen Afrikanen een kamp op op het plein voor de doopkapel in Firenze. Het plein verdronk in de urine en de uitwerpselen. <br /><br />Maar dit is geen globalisering, dit is de eeuwige strijd van de cultuur tegen het barbarisme. Samen met de mondialisering komt een ander krachtig proces - de barbarisering. En het is in zekere zin zowel sterker als beangstigender. Ik woon ook niet graag in Moskou, dat begint te lijken op Bakoe of Chinatown, maar niet vanwege het grote aantal Chinezen of Azerbeidzjanen, wel omdat het wordt omgevormd tot een brandpunt van barbarij, en een plek waar alles dat op cultuur lijkt wordt vertrapt. In de buurt van mijn inkomhal zijn er geen Chinezen of Afrikanen, er zijn mijn buren die hun vuilnis naast de vuilbakken dumpen, die de lift en de muren bekladden met grote viltstift letters, zelfs niet met obsceniteiten, maar met de namen van voetbalclubs. In het voorjaar, wanneer de sneeuw smelt, is de tuin bezaaid met hondenpoep en lege flessen. De Chinezen treffen hier de schuld, en ook niet de Azerbeidzjanen. Mijn liefde voor Moskou is, net als de uwe, bekoeld. Een vuile, lompe en gevaarlijke stad, en lelijk. Het laatste architectonische ensemble op het Manegeplein <sup><a name="69" href="#69n">[69]</a></sup> is vernietigd door de inspanningen van de barbaren van vandaag. Het zijn de bazen van de stad die dat gedaan hebben, niet de Chinezen of de Azerbeidzjanen.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG_4zwCRuPTJNu-Xk1fLOfbAtTtnTRE90ViPfVqkVGvb1vPjuIQBWgcp_z2t1vFWENQHLo7yd0U9HCMbhOVWpHEFkXcogdV8Br7ETy1B-b8SDTR5XCglc5Z4Bz3St-0cccHREQ8Ox8aRli/s1600/Mwmanege.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG_4zwCRuPTJNu-Xk1fLOfbAtTtnTRE90ViPfVqkVGvb1vPjuIQBWgcp_z2t1vFWENQHLo7yd0U9HCMbhOVWpHEFkXcogdV8Br7ETy1B-b8SDTR5XCglc5Z4Bz3St-0cccHREQ8Ox8aRli/s320/Mwmanege.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5522469352715424002" /></a><br /><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br /><FONT size="2">De vernieling van het Manegeplein.</FONT><br /> <br />Hoewel de globalisering ook een onderdeel is van de cultuur, heeft de cultuur nog steeds zijn eigen onafhankelijke taal, een taal van muziek, beeldende kunst en literatuur. Dank zij de globalisering worden talen snel vermengd, wordt er misschien zelfs een soort van nieuwe gemeenschappelijke taal gecreëerd, waarin de letters van het alfabet gevormd worden door de muziek van The Beatles, de snackbars van McDonald, Microsoft Word, Spiderman en de Chinese Qigong oefeningen. Globalisering vereist niet dat de kostbare edelstenen van de nationale cultuur worden opgeofferd. De nationale cultuur geeft zich zelf over. <br /><br />De plaats waarmee u vertrouwd bent sinds uw kindertijd bestaat niet meer en zal nooit meer bestaan. Of u er nu op zoek naar gaat of niet. Onze kinderen zullen plaatsen creëren om te wonen, waar het goed zal zijn voor de mensen. En er zullen ook geen samenlevingen meer bestaan met eenduidige culturele wortels, behalve in Irak misschien. We zullen allemaal de keuze moeten maken tussen de multiculturele samenleving en de integrale, traditionele, zoals in Irak of Afghanistan. Misschien zijn er ook andere mogelijkheden, maar die ken ik niet. Of anders een eiland kopen? <br /><br />Sprekend over "eerlijke soldaten", ik dacht eerder dat zoiets niet bestaat. Dit is niets meer dan een handig rookgordijn. We leven in een staat van cynici, en het probleem is niet dat ze geen ideologie hebben, het probleem is dat ze geen geweten hebben. De moderne communisten hebben iets wat lijkt op een ideologie, en de unirussen <sup><a name="70" href="#70n">[70]</a></sup> hebben de ideologie van een “Groot-Rusland”, maar aan de voederbak doen ze allemaal hetzelfde: ze duwen elkaar opzij met hun snuiten en slurpen met veel eetlust. <br /><br />Voor gelijkheid van kansen ben ik bereid om met u samen te werken. U bood al de kans aan de honderden kinderen op de Koralovo kostschool om weg te komen uit een zeer moeilijke, zelfs uitzichtloze situatie. Ik ben daarvan getuige.<br /><br />Ik zal eindigen met een grapje: Einstein ging dood, en stond voor de Heer. Hij zei: “Hier, nu ik dood ben, maakt het niet meer uit. Schrijf voor mij de formule voor het Universum op.”<br /><br />De Here God nam het krijt en schreef. Einstein keek en keek en krabde zijn hoofd en zegt:<br /><br />"Maar hier staat een fout!"<br />"Ja, ik weet het", antwoordde God hem.<br /><br />Dat klopt. We leven in een wereld waar een fout bestaat. Al in de conceptie. Misschien zelfs meer dan een. Misschien heeft u op een gegeven moment gedacht dat het kon worden hersteld? Ik ben er niet zo zeker van. <br /><br />Om ons gesprek te eindigen: U bent een idealist, Michail Borisovitsj. Hebben ze u dat nooit verweten? Ja, ja een analist, een rationalist, een wetenschapper en een goede man van de praktijk, maar in dit geval bent u een idealist. U gelooft dat er in principe juiste beslissingen bestaan, en dat alles kan worden uitgewerkt. En als er iets mis gaat, dan was er een fout in de berekening. <br /><br />Maar voor mij lijkt het niet zo. Het leven is meer waarschijnlijk kunst dan wetenschap. Er bestaan helemaal geen gemeenschappelijke oplossingen, er bestaan er alleen specifieke: voor het gegeven moment, voor de gegeven situatie, en van toepassing zijn op de gegeven specifieke omstandigheden. En de korte termijn beslissingen zijn belangrijker dan een veelomvattend concept. En alles wat u doet en zegt overtuigt me ervan dat u in orde bent: met uw geest, uw hart, uw geweten. Gelukkige verjaardag!<br /><br /><br /><B>Noten</B><br /><br /><FONT size="2"><a name="62n" href="#62">[62]</a> “wetteloosheid” - de Russische term беспредел - <em>bespredel </em>betekent letterlijk “grenzeloos” of “zonder beperkingen”. <br /><br /><a name="63n" href="#63">[63]</a> Vladimir Sergejevitsj Solovyov (1853-1900) was een Russisch filosoof, dichter, pamflettist en literair criticus, die een belangrijke rol speelde in de ontwikkeling van de Russische filosofie en poëzie op het einde van de 19e eeuw. Er wordt algemeen aangenomen dat hij Dostojevski’s inspiratiebron was voor de personages van Aljosja Karamazov en Ivan Karamazov uit <em>De gebroeders Karamazov</em>.<br /><br /><a name="64n" href="#64">[64]</a> Nadezjda Jakovlevna Mandelstam (1899-1980) was een Russische schrijfster en echtgenote van de dichter Osip Mandelstam (1891-1938).<br /><br /><a name="65n" href="#65">[65]</a> Umberto Eco (°1932) is een Italiaanse mediëvist, semioticus, filosoof, literair criticus en romanschrijver, het best bekend voor zijn roman De naam van de roos. In 2006 publiceerde hij een verzameling essays getiteld <em>A passo di gambero. Guerre calde e populismo mediatico </em>- niet vertaald in het Nederlands -, over wat er gebeurde in de wereld in de jaren 2000-2005.<br /><br /><a name="66n" href="#66">[66]</a> Pjotr Aleksejevitsj Kropotkin (1842-1921) was een Russisch vorst, revolutionair en anarchist; theoreticus van het anarchisme, geograaf en geoloog. Hij constateerde onder andere, in tegenstelling tot Darwin, dat bij dieren van dezelfde soort geen sprake was van strijd om het bestaan. Wederzijdse hulp en onderlinge solidariteit blijken essentieel voor het behoud en de evolutie van iedere diersoort.<br /><br /><a name="67n" href="#67">[67]</a> Aleksander Ivanovitsj Herzen (1812-1870) was een vooraanstaand Russisch filosoof, schrijver en publicist. Hij toonde zich een voorvechter van de menselijke waardigheid en het individuele, het recht op eigen normen, eigen denken, eigen doen, met minimale staatsinmenging.<br /><br /><a name="68n" href="#68">[68]</a> Joeri Dmitrievitsj Boedanov (° 1963) is een Russische militair officier veroordeeld door een Russische rechtbank voor oorlogsmisdaden in Tsjetsjenië.<br /><br /><a name="69n" href="#69">[69]</a> Het Manegeplein is een grote open ruimte voor voetgangers in het centrum van Moskou. Het plein vormt een vitaal onderdeel van het centrum van Moskou, als verbinding tussen het Rode Plein en de Tverskajastraat. Tijdens de jaren ’90 had de omstreden burgemeester van Moskou Joeri Loezjkov het plein afgesloten voor het verkeer en ingrijpend veranderd. Loezjkov s vrouw, Jelena Batoerina, is de enige vrouwelijke dollar miljardair in Rusland. Haar bouwbedrijf Inteko kreeg veel grote opdrachten van de stad.<br /><br /><a name="70n" href="#70">[70]</a> "unirussen" zijn de leden van Verenigd Rusland, de grootste politieke partij in de Russische Federatie, die momenteel 315 van de 450 zetels heeft in de Doema. Zij omschrijft zichzelf als een conservatieve, centrum-rechtse partij en ondersteunt het beleid van president Dmitrij Medvedev. De associatie van de partij met de voormalige president en huidige premier Vladimir Poetin is de sleutel tot haar succes.</FONT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-14074097266402726712010-09-29T03:19:00.000-07:002010-09-29T04:18:48.380-07:0008. 24 juni 2009Beste Ljoedmila, <br /><br />Ik dank u hartelijk voor uw brief en ik ben erg blij met deze gelegenheid om met u intellectueel te duelleren, ook al toont u in uw opmerkingen medelijden met mij. Dat is, tussen haakjes, is niet zo sportief: u ontneemt mij het recht om de heel kort geschetste beweringen waarmee u het, zoals ik het begrijp, niet eens bent, te uiten. <br /><br />Wanneer u iets meer denigrerends schrijft, “niet voor publicatie” - zal ik mij helemaal niet beledigd voelen.<br /><br />Ik ben inderdaad een "staatsman", daarmee wil ik zeggen dat ik denk dat de komende 20-40 jaar (verder dan dat kijk ik niet), de rol van de staat in het leven van Rusland (van de Russische maatschappij) belangrijker moet zijn dan ooit. Maar ik ben geenszins voor een "harde hand". Ik ben ervan overtuigd: de staat moet bestaan uit goed werkende instellingen, die gefinancierd worden door de belastingbetaler en functioneren in het belang van de belastingbetaler. Na verloop van tijd, zouden veel ervan kunnen worden vervangen door sociale structuren. Dat wil zeggen dat ze niet langer leven op kosten van de belastingbetaler, maar een element worden van zelf-organisatie en publieke dienstverlening. En, natuurlijk, ik ben zeker tegen de voortzetting van de "Tataars-Mongooolse" tradities, waarin de staat de bezetter is, die bijdragen van onderdanige mensen inpikt en geen verantwoording aflegt voor het gebruik van die bijdragen, die niet geïnteresseerd is in de wensen van de burgers en hen de leefregels dicteert. <br /><br />Wat betreft globalisering: ik ben zeker een globalist. Lees mijn artikel over de oorzaken van de crisis. Maar ik ben ervan overtuigd dat de nationale en territoriale indeling als zodanig niet snel overbodig zal worden. En als op het vlak van economie, milieu en dergelijke de globalisering noodzakelijk en positief is, dan betwijfel ik ten zeerste of dat ook zo is op het vlak van cultuur. Persoonlijk wil ik in mijn Moskou wonen, waarmee ik zo vertrouwd ben sinds mijn kindertijd, en niet in Bakoe of Chinatown. Zelfs indien mijn stad daardoor te weinig inkomsten heeft. Begrijp mij alstublieft niet verkeerd, ik beoordeel the mensen niet op hun afkomst of nationaliteit, maar wanneer iemand naar “mijn stad” komt, dan moet hij mijn regels aanvaarden, en niet te zijne opleggen. <br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaNkyWK1FRv8xGCq0NRm4HnkCTjJn164fNc7XMnMla-W9OEJjPo6fSw1FwQvBBcJpOXs3wEXRiXngLVFnVwCBWD8FXJUIBYbjFTvEuzuA7tMsbLFMr6UVYdvVByk93l-BK1GX5LIyldP0/s1600/Khodorkovski.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 233px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaNkyWK1FRv8xGCq0NRm4HnkCTjJn164fNc7XMnMla-W9OEJjPo6fSw1FwQvBBcJpOXs3wEXRiXngLVFnVwCBWD8FXJUIBYbjFTvEuzuA7tMsbLFMr6UVYdvVByk93l-BK1GX5LIyldP0/s320/Khodorkovski.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5522292786738179778" /></a><br /><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br /><FONT size="2">Michail Chodorkovskij</FONT><br /><br />Veel mensen denken zo. Comfort wordt gecreëerd door de culturele omgeving, niet iedereen houdt van New York. <br /><br />Als ik in de minderheid ben, dan ga ik op zoek naar een plek waar mensen leven zoals ik gewend ben sinds mijn kindertijd. En dit verlangen om een gemeenschap te vinden van gedeelde culturele wortels is een zeer sterke prikkel. Sterker zelfs dan de zuiver economische prikkel voor veel mensen.<br /><br />Wat betreft de “eerlijke mensen”... Ik ben bang dat u zich daarin vergist. Met “brave soldaten” zouden we overeenkomsten gevonden hebben, want wat er gebeurde was zelfs schadelijk voor de staat. Alles is veel erger - we hebben te maken met een totaal verdorven deel van de bureaucratie, dat niet van betekenis is voor de samenleving en zelfs niet voor de staat, maar alleen voor haar eigen zak, voor haar eigen egoïstische belangen. Dat is het probleem: we leven in een land van cynici die geen ideologie hebben, zelfs niet de "sovjets".<br /><br />Ik ben bang dat zelfs de idee van een “groot Rusland” voor de meeste mensen louter een slogan is, die ze gemakkelijk laten vallen in de naam van het geld. Ze zouden het land gewoon verlaten voor dezelfde dollars, als ze ginder veiligheidsgaranties vinden, zelfs met het risico van datgene te verliezen wat hier “op onbetaalbare wijze” werd verworven.<br /><br />Nu, over gelijkheid van kansen. Ik ben ervan overtuigd, en ik zal mijn uiterste best doen om in Rusland gelijke kansen te creërenvoor ieder kind. . Het ideaal is onbereikbaar, zoals in alles. Maar ik zou het niet erg om een leven te besteden aan de verwezenlijking van dit ideaal. Ik denk dat de “juiste kansen” het belangrijkste is dat we aan alle kinderen in Rusland kunnen aanbieden. En in de hele wereld. Ecologie, onderwijs en politieke vrijheid zijn de middelen om niet alleen aan iedereen een minimum levensstandaard en comfort te garanderen, niet alleen om de gemiddelde levensstandaard te verhogen, maar ook om aan elk kind en elke persoon een kans te bieden om zich volledig te realiseren, ongeacht in welke familie (of in welk land uiteindelijk), hij werd geboren. <br /><br />Ik ga niet proberen om te antwoorden voor de hele wereld, maar ik wil vechten voor de volgende Russische generatie. Ik ben ervan overtuigd dat dat niet alleen een van de belangrijkste doelstellingen is, maar ook de belangrijkste bron van sociale ontwikkeling. <br /><br />Met betrekking tot wat ik “hierna” ga doen, ik denk zelden in abstracte termen. Het leven zal het ons laten zien. Naar mijn mening moet je doen wat je kan, hier en nu, alsof elke dag de laatste was. Dan is er geen tijd om bang te zijn. Doe zo veel als je kracht en talent je toelaten, dan wordt het niet “tergend pijnlijk” wanneer je plotseling ontdekt dat je tijd voorbij is... Als je talent niet zo goed is, volg dan op zijn minst een voorbeeld. Dat is precies wat ik probeer te doen. <br /><br />Dank u nogmaals voor uw brief. <br /><br />Met respect, <br /><br />M. Chodorkovskij <br /><br />P.S.: Vergeef me voor de buitensporige pathos en onhandigheid in deze brief. Ik schrijf om mij even af te leiden van het “proces”.Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-39831287269867228342010-09-27T10:31:00.000-07:002010-10-01T00:42:54.734-07:0007. 24 juni 2009Beste Michail Borisovitsj! <br /><br />Meer dan een half jaar geleden stuurde ik u een brief die, zoals nu blijkt, niet tot bij u geraakte. Ik hoop dat het deze keer wel lukt. <br /><br />Het proces - absoluut kafkaiaans - is enigszins vertraagd. Ik dacht zelfs voor een moment: dit gebrek aan talent... is het natuurlijk, is het “de manier waarop het altijd gaat”, of is het een soort van duivels plan dat rekent op de psychische vermoeidheid van de samenleving, die moe wordt van het reageren op gebeurtenissen die langzaam en slapjes vooruitgaan, zoals als in een slecht theaterstuk. Wel, er zijn twee spelers, u en Platon Lebedev, die deze nare droom af en toe doorbreken. <br /><br />Door het zo te doen, creëren ze een constant gevoel dat er een spel wordt gespeeld met levende mensen en niet met schaduwen of geesten. Misschien poppen? Niet mensen, maar een soort zeepbellen, zou je kunnen zeggen - het zouden personages van Gogol kunnen zijn, indien ze niet zo pijnlijk talentloos waren geënsceneerd. Nee, nee, het is duidelijk dat het de bedoeling is om het proces te vertragen, om u zeker niet vrij te laten.<br /> <br />En wat zegt u daarvan, Michail Borisovitsj: is dit een slechte prestatie van de regisseur van de show of een listige zet die rekent op de onvermijdelijke vermoeidheid van de publieke opinie? In de hoop dat de hele wereld dit proces zal vergeten? Maar het zal niet worden vergeten. Het zal in de geschiedenisboeken van het land komen, net zoals de processen van Sinjavskij en Daniel. <br /><br />Onlangs nog was ik op een receptie bij generaal Kalinin <sup><a name="60" href="#60n">[60]</a></sup> voor de boeken voor de kinderen van de kolonies, we verzamelden 62 pakketten. Voor de eerste keer in mijn leven zag ik een generaal van dit agentschap. De generaal gaf mij de indruk van een levende, goed opgeleide en professionele persoon. Ik begrijp dat het beheer van het federale strafrechtelijke systeem geen liefdadigheidsorganisatie van dames voor dak- en thuisloze katjes is, maar toch...<br /><br />En wat denkt u, Michail Borisovitsj, dit spervuur van straffen dat over u heen komt, die levensbedreigende en belachelijke aanvallen die zich voordoen - op welk niveau wordt dat georganiseerd: de plaatselijke gevangenisautoriteiten of het hoogste niveau? Of komt het van een bisdom? Ik bedoel het Kremlin, natuurlijk. <br /><br />Ik wil u op geen enkele wijze in een moeilijker positie brengen dan deze waarin u zich reeds bevindt. Daarom hoeft u op deze vraag niet te antwoorden indien u dat niet wil. <br /><br />Toen Dmitrij Medvedev president werd, stelden alle buitenlandse journalisten die ene vraag die hen bezig hield: wat te denken over de nieuwe president? Maar wat kan iemand antwoorden die de luxe heeft van daar helemaal niet aan te moeten denken - niet over de oude, en ook niet over de nieuwe? Er zijn veel interessanter dingen in het leven. Maar ik heb altijd hetzelfde antwoord gegeven: we zullen binnenkort te weten komen hoe de nieuwe president is: als ze Chodorkovskij vrijlaten, dan hebben we een andere president, en zo niet, dan hebben we geen nieuwe president. Ziehier een raadsel van de sfinx voor u! <br /><br />En u, Michail Borisovitsj, in uw verborgen wereld, excuseer me, hebt u het gevoel dat de macht veranderd is, of is ze zelfs niet een beetje veranderd?<br /><br />U heeft een opmerkelijke bestemming, Michail Borisovitsj: u heeft reeds verschillende levens gehad en ik hoop dat er nog een uitstekend stukje leven op jou wacht - in het bedrijfsleven en in het publiek, of particulier en gesloten, maar in ieder geval, uw leven zal zinvol en creatief zijn. Ik kan mij u niet voorstellen als een gepensioneerde. Hoe stelt u zich uw leven voor wanneer u vrijkomt? Nu verdedigt u zichzelf en u doet het prachtig. Wat gaat u doen als u weer thuis bent? <br /><br />Ongeveer een maand geleden was ik in het Lyceum voor weeskinderen in Koralovo, dat u heeft opgericht. Er is daar een nieuwe directeur, een heel goed en slim persoon. Marina Filippovna en Boris Moisejevitsj <sup><a name="61" href="#61n">[61]</a></sup> worden omringd door kinderen, en het is duidelijk te zien wat voor wonderlijke relatie ze hebben. Zij hebben zich verdedigd tegen de idiote belasting op het overlevende ouders van de wezen, en het hele lyceum is een soort van belichaamde sociale utopie. Ik zag de sporen van uw filantropie - vaak specifieke sporen. Een prachtige zaak is vernietigd. Ik heb het niet over uw bedrijf. In dit geval ben ik geïnteresseerd in u, en niet in het geld dat ze van u wegnamen. <br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAGKlVqeuEPtAKFSX0wN5Crzrgxlc-Ahs4Nif2PFNN1O2LLwYcDsK7u_fmNfyStX2LmjfYKrTJ7Q-31jCYtLjab05Y3ENZFw0mEB5-x4nzl7JlACwiiwdcgGbxUiNeI1dAjnto7J1mKjM/s1600/ouders4.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 265px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAGKlVqeuEPtAKFSX0wN5Crzrgxlc-Ahs4Nif2PFNN1O2LLwYcDsK7u_fmNfyStX2LmjfYKrTJ7Q-31jCYtLjab05Y3ENZFw0mEB5-x4nzl7JlACwiiwdcgGbxUiNeI1dAjnto7J1mKjM/s320/ouders4.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5521645270690145218" /></a><br /><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br /><FONT size="2">De ouders van Michail Chodorkovskij</FONT><br /><br />Wat gaat u doen wanneer u vrijkomt? Ik kan me niet voorstellen dat u geen plannen voor de toekomst zou maken.<br /><br />Ik wens u een sterke gezondheid en geduld. Het ontbreekt u zeker niet aan moed en kracht. Tot ziens in vrijheid.<br /><br />Ljoedmila Oelitskaja<br /><br /><br /><B>Noten</B><br /><br /><FONT size="2"><a name="60n" href="#60">[60]</a> Generaal Joerij Kalinin (°1946) is een Russische generaal die in 1970 een carrière startte in het Russische penitentiaire systeem. In de periode 1998-2004 was hij vice-minister van Justitie. Nadien werd hij directeur van de Federale Penitentiaire Diensten. In april 2009 werd hij opnieuw vice-minister van Justitie.<br /><br /><a name="61n" href="#61">[61]</a> Marina Filippovna Chodorkovskaja (°1934) en Boris Moisejevitsj Chodorkovskij (°1933) zijn de ouders van Mikhail Chodorkovskij, zij staan aan het hoofd van het lyceum voor wezen dat hij heeft opgericht in Koralovo.<br /></FONT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-39488904352576251812010-09-27T03:28:00.001-07:002010-10-12T09:46:52.365-07:0006. 5 juni 2009Geachte Ljoedmila Jevgenjevna, <br /><br />Ik was erg blij met uw antwoord, het was voor mij een verdiende klap om te ontwaken. <br /><br />Mijn ouders hebben er specaal voor gezorgd dat ik geen “witte raaf” zou worden in die samenleving. Nu begrijp ik dat, toen niet. Bovendien heb ik noch op school noch op het instituut “witte raven” gezien. De school was in de proletarische rand, het instituut was ook extreem “proletarisch” - 70% toegelaten uit fabrieken. [28] We hadden helemaal geen dissidenten. In het instituut was meer in het bijzonder een op defensie georiënteerd departement, en als je uitsloten werd van de Komsomol, dan werd je ook automatisch ontslagen uit het departement. Bovendien vonden wij dat eerlijk.<br /><br />Als secretaris van het Komsomol comité van het departement heb ik geweigerd om zij die uit het instituut werden ontslagen ook uit te sluiten van de Komsomol, omdat ik vond dat niet elk lid van de Komsomol per se bekwaam was om te studeren. Maar het omgekeerde leek mij in een op defensie gericht departement volkomen eerlijk. Tenslotte moeten we, indien nodig, zelfs in vredestijd ons leven geven voor het moederland, en hoe kan je zoiets vragen van iemand die geen lid is van de Komsomol of die geen communist is? Dat is geen grap, ik overdrijf niet. Dat is precies hoe ik dacht. <br /><br />Ik las Een dag in het leven van Ivan Denisovitsj [29] . Ik was geschokt, ik verachtte Stalin omdat hij de Partij had bezoedeld in het belang van de cultus van zijn eigen persoonlijkheid. Op Brezjnev [30] en Tsjernenko [31] reageerde ik met humor en minachting, zij waren gerontocraten, ze schaadden de Partij. Andropov [32] respecteerde ik, ondanks de “plaatselijke excessen”. Vindt u dat grappig? Ik zou willen lachen. Het werkt niet.<br /><br />Toen ik stage deed, zat ik niet in de bibliotheek van de fabriek, maar was ik trimethylenetrinitramine (een springstof) aan het scheppen met een schop, ik werkte aan een automatische gietpers (ooit heb ik bijna mijzelf en een vriend naar de andere wereld geholpen door mijn eigen fout). We gingen naar vrijwilligerskampen, [33] ze gaven mij de rang van sergeant en ik werd benoemd tot plaatsvervangend commandant voor politieke zaken, maar ik vroeg opnieuw om naar een fabriek te worden gestuurd en om oude munitie te ontmantelen. Wij zijn tenslotte Komsomol leden; we worden geacht om naar de meest gevaarlijke sectoren te gaan. En ik ontmantelde ze onder de verbijsterde blikken van de bevelvoerende officieren van onze militaire afdeling.<br /><br />Ik wil je nog eens doen lachen: Ik begreep hun verbijstering niet, en zij vertelden mij niets. <br /><br />Terwijl we het er nu toch over hebben, ik voerde stoutmoedige twistgesprekken met de secretaris van het partijbureau. Ik voelde zelfs geen enkele vrees. Wij konden naar het Komsomol comité gaan - een 20-tal vrouwen uit fabrieken en twee of drie mannen - hij en ik begonnen dan te redetwisten, en het comité stemde dan voor mij, bijna 100%. De partorg [34] (de baas van de secretaris van het partijbureau) bekloeg zich dan bij de rector - Jagodin. Die meisjes schrijven mij overigens nog steeds. Een ervan is mijn eerste vrouw, een andere is al 20 jaar mijn huidige vrouw. Het is waar, het zijn niet alleen zij die mij schrijven, anderen doen dat ook; zelfs de partorg Ljoeba Strelnikova schreef mij. <br /><br />Denk nu niet aan slechte dingen. In die zin was ik een erg fatsoenlijke jongeman. Grapje. <br /><br />Nu, wat betreft het beeld van een buitenlandse vijand, dat was zeer acuut, net als de perceptie van het behoren tot de “grote negen” - de groep van de sector van de defensie-industrie.<br /><br />Terwijl we hierover bezig zijn, toen ik nog een adviseur van Silajev [35] was, nam ik deel aan de laatste bijeenkomst van het VPK (het militair-industrieel comité), dat waren de “grote negen”, samen met het ministerie van Defensie. Maar dat is een apart onderwerp.<br /><br />Ik heb nooit de secretaris voor defensie Baklanov [36] gekend, maar later, na 1991, heb ik hem voor mij laten werken vanuit een vorm van solidariteit. Jeltsin wist dat, maar heeft mij daar nooit over aangesproken. <br /><br />En in 1996 weigerden de mensen van defensie om Jeltsin geld te geven (als een lening aan de regering, zoiets was mogelijk toen!), maar toen ik het hen vroeg gaven ze het mij, op basis van niet meer dan een handdruk. Hoewel ze daarmee hun kop riskeerden. Het was ten dele met dat geld dat ik Yukos heb gekocht, daarna heb ik het teruggegeven. Ze wisten waarvoor ik het ging gebruiken. Sommigen van mijn kennissen, die ik als goede mensen beschouw, werden lid van het Centraal Comité van de Communistische Partij van de Russische Federatie, sommigen steunden de GKTP [37] (zoals onder meer Baklanov en Loekjanov [38], wiens dochter nu mijn advocaat is). <br /><br />Wat ik bedoel, Ljoedmila Jevgenjevna, is dat de mensen aan die kant van de barricade helemaal niet een-dimensionaal waren. Ze konden “onverzettelijk” zijn in één ding en doodeerlijk in een ander. <br /><br />Ik was, net als zij, een soldaat in een virtuele oorlog die ik niet zelf had gemaakt. Maar we waren eerlijke soldaten. We verdedigden datgene wat we als de waarheid beschouwden. <br /><br />Ik ga u nog iets meer riskants vertellen. Wij namen de samenwerking met de KGB zeer serieus. "Wij" - dit zijn de defensie-mensen. Zij werkten voor ons en tegelijkertijd waakten ze over ons, niet zozeer vanuit het oogpunt van “politiek bewustzijn”, maar veeleer vanuit het oogpunt van fysieke veiligheid, contraspionage, enzovoort. Ze waren zeer ernstig en hooggekwalificeerde specialisten. Sommigen van hen waren betrokken bij clandestiene operaties in de Grote Patriottische Oorlog [39]. Hun lessen waren zeer nuttig voor mij in de gevangenis, want zij wisten alles van gevangenissen, concentratiekampen en zindans [40]. Zij waren er blij mee dat iemand hun ervaring nodig had. Erg nodig, zoals bleek! <br /><br />Anderen waren “NKVD-ers” [41]. Zij werden helemaal niet gerespecteerd, ze werden gemeden, zowel door ons als door de specialisten over wie ik sprak. <br /><br />Geen van hen (de specialisten) heeft mij overigens ooit om geld gevraagd. Hoewel ik een aantal van hen heb geholpen om werk te vinden na het jaar 1991. Maar hun collega's hebben ons leven gered door te weigeren om het Witte Huis te bestormen. Sommigen ken ik persoonlijk, anderen alleen onrechtstreeks. <br /><br />Daar heb je het dan: het lot. Daar heb je het dan: de burgeroorlog. Maar daarna vloeide dat alles door elkaar... <br /><br />Nu over leiderschap en carrièrisme. Ik ben het er niet mee eens dat dit verschillende dingen zijn. Een carrière, in de slechte zin, is het beklimmen van de trappen van de bureaucratische ladder door laarzen te likken en te kruipen. Ja, dat is het pad van de meerderheid van de “succesvolle mensen”. Op die manier had ik tweede secretaris kunnen worden, adjunct-fabrieksdirecteur, afdelingschef en zelfs vice-minister. Maar geen “lijnmanager”, werkplaatsleider of fabrieksdirecteur. Daar plaatsten ze anderen. Leiders. En ze gedoogden hen, want indien carrièristen die jobs uitvoerden zou de hele boel ineenstorten. En ze wilden dat het werkte.<br /><br />Zowel Jagodin als Jeltsin gedoogden mij als een “lijnmanager”, volkomen “in de geest van de partijtradities”. <br /><br />Er was ruimte voor een “ander” soort van mensen, net zoals dat in de wetenschap het geval was. Alleen “anders” in een andere betekenis: zij waren politiek orthodox, maar zij waren niet “makkelijk te buigen”.<br /><br />Wat Boris Nikolajevitsj [Jeltsin] betreft kan ik niet onpartijdig zijn. Ik begrijp al zijn tekortkomingen. Meer dan dat, in 1999 vond ik dat hij moest opstappen. Hoewel ik niet blij was met de kandidatuur van Poetin, en Poetin wist dat. <br /><br />Maar Boris Nikolajevitsj was een persoonlijkheid. Een monoliet. Een echte Russische tsaar met alle plussen en minnen die daarmee gepaard gaan. Hij deed veel goede dingen, en een heleboel slechte ook. Maar nogmaals, het is niet aan mij om te oordelen. <br /><br />Had iemand in het algemeen Rusland sterker en beter kunnen veranderen dan hij? Hadden we het gekund zonder een “Thermidor” [42] en een nieuwe stagnatie, zonder een terugkeer van de “kameraden van de organen” [43]? Zonder de oorlog in Tsjetsjenië, zonder de bestorming van het Witte Huis? Zeker wel. Maar we slaagden daar niet in. Niet “hij” - wij allemaal. En welk recht heb ik om te oordelen? <br /><br />Toen we met elkaar kennis maakten was ik 23. En ik wil deze herinneringen voor mijzelf houden. Hij is nu dood, en ik zou die herinneringen liever vasthouden.<br /><br />In de tijd van Gajdar had ik er geen idee van over hoe het land opnieuw vorm te geven als een geheel, als een historisch gebouw, maar ik had een visie over hoe de economie moest hervormd worden. Ik was een voorstander van het oprichten en nadien privatizeren, niet van kleinere ondernemingen, maar van grote onderzoeks-en industriële complexen van het type Gazprom [44] (niet altijd op zulke grote schaal, maar met een soortgelijke structuur). Wij in de regering noemden dat een actief industriebeleid (niet alleen de oprichting van de bedrijven, maar ook de manier van het bepalen van doelstellingen en het vastleggen van taken en prioriteiten).<br /><br />Toen mijn ideeën niet “het hof niet behaagden”, ging ik weg, niet zonder hen te waarschuwen dat ik zou gebruik maken van de idiote wetten die zij van plan waren te gaan maken. Inclusief de vouchers die konden worden geruild voor cash. Het moet gezegd worden dat ik vanaf het begin heb opgemerkt dat dit slecht zou eindigen, dat het Tsjechische model beter was (zij werkten met “gesloten fondsen” [45]), maar ik kreeg te horen - zoals altijd - dat ik een duidelijk eigenbelang had. Hoewel het niet duidelijk was wat dit belang was. En ik begon ook niet te redetwisten. Wil je het niet, doe het dan niet. <br /><br />Maar dan later - en hier kunnen we praten over de grenzen van het toelaatbare - heb ik gebruik gemaakt van de lacunes in de wetgeving en altijd persoonlijk aan de leden van de regering verteld welke mazen ik in de wetgeving had gevonden en hoe ik ze zou gebruiken - of hoe ik ze al aan het gebruiken was.<br /> <br />Ja, dit was mijn kleine wraak, misschien was het de zonde van de ijdelheid. Maar, het moet worden gezegd, ze gedroegen zich fatsoenlijk: ze hebben geprocedeerd, de gaten gevuld met nieuwe wetten en regels, ze waren soms boos, maar ze hebben mij nooit van beschuldigd van vuil spel. Het was een voortdurend steekspel.<br /><br />Had ik gelijk aan het eind van de rit? Ik weet het niet zeker. Aan de ene kant ben ik er, objectief gezien, in geslaagd om de industrie te doen heropleven. Maar aan de andere kant draaide ik voortdurend rondjes om een overheid die niet echt zo slecht was. Aan de ene kant heb ik natuurlijk al het geld dat ik kon krijgen in de industrie geïnvesteerd. Ik ben er niet mee weggelopen en stond ook anderen niet toe om dat te doen. Maar op hetzelfde moment dacht ik niet echt na over de mensen, over mijn bredere maatschappelijke verantwoordelijkheid, of over de grenzen van mijn team - ook al was het een zeer groot team.<br /><br />Wat betreft uw vraag over de “brutaliteit” waarmee we ondernemingen overnamen en herverdeelden - dat is eigenlijk wel grappig, echt waar.<br /><br />Er waren hooguit 20 spelers in de “eredivisie”. Niet meer dan dat. Wat betreft het aantal ondernemingen die betrokken waren bij de “veiling van leningen voor aandelen” [46] - dat waren er 800. In totaal hadden we genoeg geld om er 70 te kopen, zou ik zo zeggen.<br /><br />Zelf moest ik alles opgeven voor Yukos. Ik maakte eindeloze zakenreizen, ik moest mijn bank laten vallen [47], en ik moest zo ongeveer al mijn eerder verworven bedrijven verkopen of weggeven. Zo was ik bijvoorbeeld voordien de eigenaar van de gehele productie-industrie van bouwmaterialen van Moskou, van een reeks van metaalbedrijven, en van het beruchte Apatit [48]. <br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTNPAbHgYhAwxw1bQYpsTtZ__VW3IsOPZsNNPDFKx3rNXOQ2-qQEimDvpIFbb2ZzurWAgEZ-_us0DhTN7Ty2XE9MzhtbaJSIBaYsVNw1hldUWlIfY3VTsiVv_Oynut412W_yt_0s43U6Y/s1600/technicalbreak.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTNPAbHgYhAwxw1bQYpsTtZ__VW3IsOPZsNNPDFKx3rNXOQ2-qQEimDvpIFbb2ZzurWAgEZ-_us0DhTN7Ty2XE9MzhtbaJSIBaYsVNw1hldUWlIfY3VTsiVv_Oynut412W_yt_0s43U6Y/s320/technicalbreak.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5521535845499692914" /></a><br /><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br /><FONT size="2">Yukos<br />Excuses - we hebben een technische onderbreking</FONT><br /><br />Het was niet om mee te lachen - het was echt hard werken. En ik was niet in het minst geïnteresseerd in de bedrijven van iemand anders. We waren heel zelden in concurrentie met elkaar. Waar we tegen waren was de chaos, de ineenstorting van alles. De criminele bendes lieten ons redelijk met rust, omdat ze geen flauw benul hadden waaruit deze grote machine bestond, of hoe ze er vat konden op krijgen. Er waren schurken, natuurlijk. Er waren ook risico's. Maar de tijd van de “eerste divisie” was behoorlijk vegetarisch vergeleken met de hedendaagse “raiders”.<br /><br />Toen, bijvoorbeeld, wijlen Volodja Vinogradov (Inkombank) [49] mij in de weg stond in mijn pogingen om VNK [50] over te nemen, en ik hem geld aanbood om zich terug te trekken, en hij dat weigerde, kreeg ik hem klein met de som van de waarborgdekking op de veiling. Wat mij natuurlijk handenvol geld heeft gekost. <br /><br />En dit was de gebruikelijke werkwijze: we gebruikten PR-campagnes, we hebben gelobbyd, wij strooiden geld rond. Maar de politie was er niet bij betrokken, en de criminele onderwereld ook niet. Had iemand dat gedaan, dan zouden de mensen niet langer met hem omgaan, om redenen van de eigen veiligheid. En ze zouden zeer snel worden vervangen. <br /><br />Het is precies om deze reden dat alle inspanningen van de algemene openbare aanklager in de afgelopen jaren niet hebben geleid tot overtuigende resultaten.<br /><br />In de “eredivisie”, ten minste tot er burgers met een “gerechtelijk verleden” toetraden, lag de grens daar waar ze kon worden verdedigd in een arbitragehof (misschien niet een volledig onafhankelijke rechtbank, maar toch ook geen volledig gecontroleerde, zoals de rechtbank van Basmannij [51] vandaag). Er bestond ook een grens voor het niveau van aanvaardbare ondersteuning van de kant van de ambtenaren, die uw kant konden kiezen voor hun eigen egoïstische redenen. Maar ze wisten dat ze hun standpunt serieus zouden moeten verdedigen voor de premier, voor de president en - het ergste van allemaal - voor de media! <br /><br />Dat wil zeggen, het huidige niveau van “schofterigheid”, wanneer mensen zich volledig onverantwoordelijk voelen in de juiste “politieke positie” - nee, dat niveau konden wij ons moeilijk voorstellen. <br /><br />Ik had Fazloetdinov ontslagen, een leidinggevende van een NGDU [52] die zijn ontslag aanvocht, en daarvoor helemaal tot in het HG RF [53] ging. Hij won zijn zaak en hij kreeg van mij een ontslagvergoeding van 40 duizend dollar (een hoop geld in die tijd). Mijn juridisch departement, dat goed wist wat een verlies kon betekenen, kon niets doen. <br /><br />Toen Rosneft ons bedrijf had ingepikt, probeerde hij het daar, maar zij pakten hem bij zijn nekvel en gooiden hem uit de rechtbank. Hij kwam uithuilen bij mijn advocaat, die zijn zaak ter harte heeft genomen. <br /><br />Neen, het zoeken naar mazen in de wet en het benutten ervan - meer stonden we onszelf niet toe. En kregen we onze voldoening door aan de overheid te laten zien welke fouten ze had gemaakt in de wetgeving. <br /><br />Ik moet zeggen dat het vooral de crisis van 1998 [54] was die geleid heeft tot de verandering in mijn houding ten opzichte van de samenleving en het bedrijfsleven. Voor die tijd zag ik zakendoen als een spel, en alleen dat. Je moet winnen, je wilt winnen, maar verliezen is geen probleem. Honderdduizenden mensen kwamen elke ochtend werken om met mij het spel te spelen voor een tijdje, en s’ avonds gingen ze naar huis, naar hun eigen leven waarmee ik geen enkele binding had.<br /> <br />Dit is zeer vereenvoudigd, natuurlijk. Ik heb ook problemen gehad vóór 1998, maar dat waren problemen waarvoor ik niet persoonlijk verantwoordelijk was: zo waren de dingen toen ik op het toneel verscheen. <br /><br />Het jaar 1998 dus. Aanvankelijk was het een plezier - we zullen overleven! Toen werd het augustus. Het was een catastrofe. De prijs van de olie was 8 dollar per vat, en de productiekosten liepen op tot 12 dollar. Er was geen geld om schulden af te lossen, en er was geen geld voor salarissen. Mensen hadden echt niets te eten en ik was persoonlijk verantwoordelijk. Niemand in het land kocht nog olie en de uitvoer werd geblokkeerd. Niemand betaalde zijn rekeningen. Banken aan wie we geld schuldig waren dreigden om onze rekeningen in het buitenland te blokkeren. In Rusland voerden de banken geen enkele betaling uit. Berezovskij [55] gaf me een lening tegen 80% rente per jaar in harde valuta!<br /><br />Je komt aan op de “wacht” [56] - de mensen schreeuwen niet, zij staken niet - zij begrijpen. Ze zijn vallen om door gebrek aan voedsel. Vooral jonge mensen die niet beschikken over een eigen boerderij [57] of kleine kinderen hebben. En de ziekenhuizen, ... We hadden de gewoonte om medicijnen voor de behandeling van onze medewerkers te kopen en te verzenden, maar nu was er geen geld meer. Het voornaamste was het begrip op de gezichten. Mensen die gewoon zeiden: "We hadden toch niets goeds verwacht. Bedankt om naar hier te komen en om met ons te praten. We slaan er ons wel doorheen...” Er waren helemaal geen stakingen na augustus 1998. <br /><br />Als een gevolg daarvan begonnen mijn leefregels te veranderen nadat we de crisis waren doorgekomen. Ik kon niet langer gewoon “een directeur” zijn. In het jaar 2000 hebben we Open Rusland opgericht [58]. <br /><br />Nog één ding over mijn houding ten opzichte van de wet. Ik heb nooit gedacht, en ik ben nog steeds niet van die mening, dat het feit dat “iedereen de wet overtreedt” een rechtvaardiging is. Als je de wet breekt, dan moet je een antwoord vinden. Mijn standpunt is heel anders: onze wetgeving (zoals de wetgeving van elk ander land, in feite) heeft veel “witte vlekken”, gebieden die open staan voor verschillende interpretaties en die door de rechtbanken worden behandeld (in het bijzonder het Hooggerechtshof). De excessen, of om het beleefd te zeggen, de “selectieve toepassing van de wet” die we zagen in de Yukos-zaak, waren te wijten aan de aparte en bijzondere interpretatie van de wet die voor ons gebruikt werd. Een interpretatie die niet mag of kan worden toegepast voor andere rechtzoekenden. <br /><br />Ik ben van mening dat, over het geheel, onze wetten normaal zijn, niet beter of niet slechter dan in andere landen, maar de toepassing van de wet en de rechters zijn een ramp.<br /><br />Nu over de ideeën en waarden van mijn jeugd. <br /><br />- “Het land is een belegerde vesting, dus moet alles gaan naar de versterking van onze defensiecapaciteit, we zijn omringd door vijanden.” Dit is gedaan, natuurlijk, het is vervangen door een begrip voor de belangen van naties en volkeren, die niet altijd (op zijn zachtst gezegd) samenvallen met de belangen van de staat en de elite. Tegelijk - u zult lachen – is het Russisch patriottisme nog zeer levendig. Het zit er nog steeds in en het zal mij, bijvoorbeeld, nog steeds tegenhouden om stoute dingen over mijn land te zeggen, zelfs wanneer ik dat heel er wil.<br /><br />- De idee van het communisme als een “mooie toekomst” voor iedereen verdween, het gaf een bittere nasmaak aan het bedrog dat werd blootgelegd. Immers, achter de mooie droom bleek een brutaal bureaucratisch totalitarisme verscholen te zitten. Bovendien is er de hele idee van een socialistische staat, die ervoor zorgt dat de samenleving zorgt voor de buitenstaanders (goedschiks of kwaadschiks), dat ieder kind een eerlijke kans in het leven krijgt - die idee overleeft. Maar het was pas na de crisis van 1998, dat het een extra steunpilaar werd. Voordien was er wrok, en de wil om te bewijzen: “ik kan het”... <br /><br />- Het duurde een lange tijd voor ik het belang van menselijke waarden begon te begrijpen. Ik denk dat ik in opstand kwam net wanneer zij doordrukten. Dat was in 2001 - NTV, en de opstand die “op de knieën” werd gedwongen. Maar toen rees de vraag in de RSPP [59] wat komt eerst - eigendom of vrijheid van meningsuiting? Immers, de schulden van NTV aan Gazprom waren reëel. Op dat moment kwam ik tot de conclusie dat het ene niet kan bestaan zonder het andere, en ik gaf NTV 200 miljoen dollar. Wat vervolgens werd gebruikt als een aanklacht tegen mij. <br /><br />Ik ben geen revolutionair. En als ze NTV hadden gered, dan had ik waarschijnlijk minder aandachtif de gebeurtenissen gevolgd. Ik zou wellicht geen haast hebben gehad om er bovenuit te steken, ik zou de politiek hebben gelaten aan meer actieve “kameraden”. Dat deed ik vroeger altijd, overigens. Maar nu kon dat niet meer. Ik voelde een wurggreep om de hals. <br /><br />Vanuit dat perspectief is de gevangenis iets meer concreet, minder drukkend. Hoewel het natuurlijk, op alle andere vlakken, absoluut geen pretje is.<br /><br />Natuurlijk was dit resultaat niet wat ik had gepland. Maar ik was in een hoek gedrukt, en van daaruit was er geen andere fatsoenlijke uitweg. Een wijs man zou waarschijnlijk een dergelijk alternatief hebben kunnen voorkomen.<br /><br />Wat betreft het “culturele antropologie”-project ben ik er niet van overtuigd de beste expert te zijn in termen van geld. Ik zal erover nadenken. Of nee, als ik mag, laat mijn advocaten eens een kijkje nemen naar de referenties.<br /><br />Nogmaals hartelijk dank voor uw brief. <br /><br />M.<br /><br /><br /><b>Noten</b><br /><br /><FONT Size="2">[28] "Toegelaten uit fabrieken" - industrie-arbeiders werden door hun werkgever naar het Instituut gestuurd om hoger onderwijs krijgen; de toelatingseisen voor deze studenten waren minder streng dan voor de nieuwe afgestudeerden van de middelbare school.<br /> <br />[29] "Een dag uit het leven van Ivan Denisovitsj" - een roman geschreven door Aleksandr Solzjenitsyn, voor het eerst gepubliceerd in november 1962 in het literaire Sovjet-tijdschrift Novij Mir (Nieuwe Wereld). Het verhaal speelt zich af in een Sovjet-werkkamp in de jaren ‘50, en beschrijft een dag van een gewone gevangene, Ivan Denisovitsj Sjoechov. De publicatie was een buitengewone gebeurtenis in de literaire geschiedenis van de Sovjet-Unie - nog nooit eerder was een getuigenis van de stalinistische repressie openlijk verspreid.<br /><br />[30] Leonid Brezjnev (1906-1982) - een Sovjet politicus en de vierde secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Hij leidde de Sovjet-Unie van 1964 tot aan zijn dood in 1982.<br /><br />[31] Konstantin Tsjernenko (1911-1985) - een Sovjet politicus en de zesde secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Hij leidde de Sovjet-Unie van 1984, tot aan zijn dood in 1985.<br /><br />[32] Joeri Andropov (1914-1984) - een Sovjet politicus en de vijfde secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Hij leidde de Sovjet-Unie van 1982 tot aan zijn dood in 1984. Andropov was persoonlijk geobsedeerd door “de vernietiging van dissidentie in al haar vormen”. De wrede onderdrukking van dissidenten bevatte onder meer plannen om de danser Rudolf Noerejev te verminken.<br /> <br />[33] Vrijwilligerskampen zijn militaire trainingskampen voor reserve-officieren. <br /><br />[34] "partorg" is de afkorting van partij organisator, een persoon aangewezen door het Centraal Comite van de Communistische Partij om op belangrijke plaatsen te werken: grote fabrieken, bouwplaatsen, kolchozen, instellingen, enz. De positie werd geïntroduceerd in 1933. De taken van een partorg bestonden uit politieke werkzaamheden en het toezicht op de uitvoering van plannen in de productie, inkoop, enz. <br /><br />[35] Ivan Silajev (°1930) - een Russisch politicus. Hij was Eerste Minister van Rusland van 15 juni 1990 tot 26 september 1991 en ook de laatste Eerste Minister van de Sovjet-Unie van 6 september 1991 tot 25 december 1991.<br /><br />[36] Oleg Baklanov (°1932) - een Sovjet politicus, hoge ambtenaar in regering en industrie. Van 1988 tot 1991 was hij lid van het Centraal Comité van de Communistische Partij, verantwoordelijk voor defensie. Nu is hij wetenschapper en zakenman.<br /><br />[37] GKTP - Staatscomité voor Dringende Zaken, een groep van acht hoge ambtenaren binnen de Sovjet-regering, de communistische partij en de KGB. Zij waren de leiders van de kortstondige "putch" die Gorbatsjov probeerde af te zetten en het oude systeem opnieuw probeerde in te voeren in augustus 1991; hun falen versneldede ineenstorting van de Sovjet-Unie.<br /><br />[38] Anatolij Loekjanov (°1930) - een Russisch communistisch politicus en voorzitter van Opperste Sovjet van de USSR van 15 maart 1990 tot 22 augustus 1991. Hij was een van de oprichters van de Communistische Partij van de Russische Federatie in 1993, en werd door de leider daarvan, Gennadij Zjoeganov, beschreven als de "Deng Xiao Ping" van de partij.<br /><br />[39] De term "Grote Patriottische Oorlog" wordt gebruikt in Rusland en enkele andere staten van de voormalige Sovjet-Unie om een deel van de Tweede Wereldoorlog te beschrijven, met name de strijd tegen nazi-Duitsland en zijn bondgenoten aan het Oostelijk Front, van 22 juni 1941 tot 9 mei1945. <br /><br />[40] Een zindan is een traditionele ondergrondse kerker in een Centraal-Aziatische gevangenis.<br /><br />[41] De NKVD was de geheime politie van de Sovjet-Unie die rechtstreeks de macht van de Sovjets uitvoerde, met inbegrip van politieke repressie, tijdens het tijdperk van Stalin - de voorloper van de KGB.<br /> <br />[42] Thermidor - De Thermidorse reactie was de naam van een muiterij op 9 Thermidor van het jaar II (27 juli 1794) tegen de excessen van het regime van de Robespierre in Frankrijk. Leon Trotskij noemde de opkomst van Stalin en de opkomst van de postrevolutionaire bureaucratie de Sovjet Thermidor.<br /><br />[43] De term "kameraden van de organen" is een zinspeling op de wijze waarop in de Stalinperiode over de geheime politie werd gesproken. Niemand dierf rechtstreeks de naam van de NKVD uitspreken. <br /><br />[44] Gazprom - het grootste bedrijf in Rusland en het grootste aardgasbedrijf ter wereld. Het levert aardgas aan veel landen in Europa, met name aan ex-Sovjetstaten en landen in Centraal- en Oost-Europa. De Russische federale overheid verkreeg in 2005 een meerderheidsbelang in het bedrijf. Gazprom heeft ooit geprobeerd om Yukos in handen te krijgen, maar uiteindelijk kon Rosneft de beste stukken van Yukos in handen krijgen.<br /><br />[45] Gesloten fondsen zijn beleggingsfondsen die tijdelijk of permanent de verkoop van aandelen aan nieuwe klanten opgeschort hebben, meestal omwille van de snelle groei van de activa.<br /><br />[46] Een "veiling van leningen voor aandelen" was een privatiseringsprogramma dat tegelijk tot doel had om de privatizering te versnellen en de overheid een broodnodige infusie van geld te bezorgen voor haar operationele behoeften. Volgens deze regeling veilde de regering Jeltsin aanzienlijke pakketten aandelen van sommige van haar meest gewaardeerde ondernemingen als onderpand voor bankleningen. In ruil voor de leningen droeg de staat activa over die veel meer waard waren. Indien de overheid de leningen niet kon terugbetalen in september 1996, kreeg de geldschieter de aandelen en kon ze vervolgens doorverkopen, of aandeelhouder worden van de onderneming. De eerste veilingen werden gehouden in het najaar van 1995. In de zomer van 1996 werden grote pakketten aandelen in een aantal van de grootste bedrijven van Rusland overgeheveld naar een klein aantal grote banken. Door deze deals kwamen waardevolle activa van de staat in handen van een paar krachtige, goed aaneengesloten, en rijke financiële groepen.<br /><br />[47] "De bank" is de Menatep bank - voordat hij de controle zou verwerven over Yukos, gebruikten Chodorkovskij en zijn partners hun internationale connecties om een banklicentie te krijgen en de Bank Menatep op te richten in 1989. Als een van de eerste particuliere banken van Rusland, breidde Menatep zich snel uit, gebruik makend van het geld dat werd bijeengebracht om de succesvolle import-export operaties van Chodorkovskij te financieren.<br /><br />[48] Apatit - begin juli 2003 werd Platon Lebjedev, een partner van Khodorkovskij en tweede grootste aandeelhouder van Yukos, gearresteerd op verdenking van het illegaal verwerven van een belang in het meststoffenbedrijf Apatit in 1994. De arrestatie werd gevolgd door een onderzoek naar de belastingaangifte ingediend door Yukos, en een vertraging van de goedkeuring van de fusie met Sibneft door de antitrust-commissie. Khodorkovskij zelf werd in oktober 2003 gearresteerd, beschuldigd van fraude en belastingontduiking.<br /><br />[49] Volodja Vinogradov (1955-2008) werd beschouwd als een van de Russische oligarchen, en was voorzitter van Inkombank, een van de grootste banken in de jaren '90 in Rusland. In een geheime deal bood Vinogradov aan Semjon Mogilevitsj, één van de leiders van de georganiseerde misdaad, directe toegang tot het wereldwijde financiële stelsel. Inkombank stortte ineen tijdens de financiële crisis van 1998 op grond van vermoedens van witwassen van geld.<br /><br />[50] Tomskneft-VNK - toen Yukos deze oliemaatschappij wilde overnemen, verzette het management van VNK zich tegen de overname, en gebruikte daarvoor een techniek die wijdverbreid was in de late jaren ‘90 - het creëren van een fictieve schuld voor het bedrijf. Yukos slaagde er echter toch in om een controlerend belang te verwerven, maar weigerde om de fictieve schuld te betalen. Yukos kocht de resterende aandelen van het bedrijf over van de staat op een veiling - aan een eerlijke marktprijs, zoals de staat later erkende.<br /><br />[51] Basmannij - de term "Basmannij rechtspraak" verwijst naar de rechtbank van het district Basmannij van de stad Moskou, waar Chodorkovskij werd voorgeleid na zijn arrestatie. Basmannij kreeg een plaats in het lexicon als een beschrijving van een ondergeschikt Russisch justitiële systeem, waar rechters worden ontslagen als ze uitspraken doen die de regering niet welgevallen en waar de rechtsstaat grotendeels afwezig is.<br /><br />[52] Een NGDU is een onderneming (of een structurele eenheid van een onderneming) die ruwe olie en gas oppompt voor rekening van commerciële bedrijven. De NGDU in kwestie was Yuganskneftegaz. Anfir Fazloetdinov was er adjunct-directeur.<br /> <br />[53] Het HG RF is het Hoog Gerechtshof van de Russische Federatie. <br /><br />[54] De crisis van 1998 - De Russische financiële crisis, ook wel bekend als de Roebelcrisis, trof Rusland in de zomer van 1998. Op 13 augustus vond er een beurscrash plaats. De koersen daalden met 65 % en de roebel verloor een groot deel van zijn waarde. In paniek namen de Russen massaal hun spaartegoeden op om deze in stabiele buitenlandse valuta om te zetten. Aan het einde van het jaar bedroeg de inflatie 84 % en de prijzen voor voedsel en drank waren gestegen met meer dan 100 %. <br /><br />[55] Boris Berezovskij (°1946) - een Russische zakenman, wiskundige en lid van de Russische Academie van Wetenschappen, die werd beschuldigd van tal van misdaden in Rusland en bij verstek werd veroordeeld tot meerdere jaren gevangenisstraf. Berezovskij is momenteel een politiek vluchteling in Groot-Brittannië, dat tot nu toe heeft geweigerd in te gaan op de herhaalde verzoeken tot uitlevering aan Rusland.<br /><br />[56] De term "de wacht" duidt op werknemers in de oliesector die in afgelegen gebieden wonen en werken in roterende wachten van meerdere weken. <br /><br />[57] Een "boerderij" slaat hier meer op een verzameling van moestuinen, waarvan de oogsten een substantieel deel vormden van het rantsoen van vele Russen tijdens de economische crisis die door Chodorkovskij wordt beschreven. <br /> <br />[58] Open Rusland - een non-profit organisatie, opgericht door Yukos in 2001. De stichting hield zich bezig met de selectie, coördinatie en uitvoering van projecten in onderwijs, cultuur en liefdadigheid. Ze bevorderde ook “het verspreiden van objectieve en waarheidsgetrouwe informatie over de activiteiten van de Russische regering en de openbare instellingen”. In 2006 heeft de rechtbank van het district Basmannij van de stad Moskou beslag gelegd op alle rekeningen van Open Rusland.<br /><br />[59] De RSPP is de Russische Unie van Industriëlen en Ondernemers.<br /></FONT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-84306752281831604812010-09-23T06:09:00.000-07:002010-10-06T10:50:17.292-07:0005. 18 november 2008Geachte Mikhail Borisovitsj! <br /><br />Deze keer verraste uw brief mij door het onverwachte: voor de helft van ons leven trekken wij stereotypen op, alle soorten van afgezaagde zinnen en clichés, dan beginnen we daarin te verstikken en jaren later, wanneer de opgebouwde stereotypen begint af te brokkelen, zijn we verheugd dat we ervan bevrijd worden. Ik spreek nu over mijn indrukken. Geleidelijk aan, naar ik hoop, zullen we de uwe ook kunnen vernemen.<br /><br />Uw ouders zijn dus solide mensen van de jaren zestig met een stamboom - ingenieurs, productiemedewerkers, eerlijk, fatsoenlijk - uw vader met een gitaar in de ene hand en een borrelglas in de andere, vrolijk en levendig; moeder, altijd klaar om gasten te ontvangen of om een vriendin in moeilijke omstandigheden te helpen. En hun betrekkingen met de Sovjet-macht zijn begrijpelijk: laat dat maar... De kinderen van de mensen van de jaren zestig, die in de negende klas getypte exemplaren lazen van Solzjenitsyns <em>Goelag Archipel </em>en Orwell's <em>1984</em>, wendden zich licht misselijk af van de macht en in het beste geval schreven ze hun proefschriften , werkten als arts of liftjongen of maakten ze deel uit van een sociale beweging die later “dissident” werd genoemd.<br /><br />Een deel van deze iets oudere kinderen ging door de ervaring van de gevangenis en de kampen in de jaren '70-'80, een deel emigreerde naar het Westen. Maar op een of andere manier beschermde u zichzelf daartegen en kon u zich met succes integreren in de machine van die tijd, u vond uw eigen plaats daarin en dat werkte doeltreffend. Ontroerend is vooral de onschuld waarmee een jongeman bereid is om zelfs op te gaan in de “D”, [24] omdat het moederland moet worden verdedigd. <br /><br />Het zou gemakkelijk zijn om te vergelijken indien we dezelfde leeftijd hadden, maar twee decennia verschil in leeftijd verhinderen ons dat. Toen ik daar kwam, misselijk van walging en met mijn reisdocumenten op zak, om van het Komsomol comité van het departement een karakterreferentie te krijgen, [25] zaten daar ofwel hardgekookte carrièremakers of idioten en moest ik een antwoord geven op de vraag wie de secretaris van het CC [26] van de partij was daar in Bulgarije. Ik kwam daar in de jaren ‘60, en u zat daar, of in het kantoor daarnaast, in het begin van de jaren ‘80. U behoorde ongetwijfeld tot het soort van mensen waarmee ik, om het zacht uit te drukken, niet bevriend was. <br /><br />En dan blijkt - en dat is wat mij zo verbaasde in uw brief -, dat één van die mensen daar in de jaren ‘80 een “positieve” motivatie kon hebben. U zat daar als een jong, getalenteerd persoon, ervan dromend om een “fabrieksdirecteur” te worden, om iets te produceren op een verstandige en correcte manier, misschien zelfs wapens voor de verdediging van het moederland. En daar, in dat milieu, had u “progressisten” als Jeltsin, en retrogrades als Ligatsjev. U bevond zich daar in het systeem, u vond daar uw plaats, en creëerde een team. U zegt dat de ideologie u niet interesseerde, en dat “het streven naar leiderschap” belangrijk was. Maar dat streven is een respectabele definitie van het concept “carrièrisme”. Dat is geen scheldwoord, maar een definitie. Een carrière, het zakenleven, is het belangrijkste deel van het leven van een normale man. Vandaag is het dat ook voor een vrouw. Maar mij lijkt het dat de regels van het spel die daar in het systeem golden, zodanig waren dat het onmogelijk was voor een fatsoenlijk mens om ze te aanvaarden. En u was een jongen uit een fatsoenlijke familie. Hoe bent u er in geslaagd om op te groeien als een “echt gelovig” lid van de Komsomol zonder twijfel over wie de vrienden waren en wie de vijanden? Dat moet dus mogelijk geweest zijn. Ik heb geen enkele reden om niet te vertrouwen op uw analyse. Dat betekent dat ik bevooroordeeld was in mijn totale afkeer van alle partijmensen en semi-partijmensen. <br /><br />In de jaren tachtig was elke maatschappelijke ideologie al volledig gedoofd bij de leiding van het land (en zelfs op alle niveaus, van de top recht naar beneden in het badhuis en de kleuterschool), en wat overbleef was enkel een leeg omhulsel.<br /><br />Nu zie ik dat ik niet een volledig beeld heb. Misschien zelfs een compleet verkeerd beeld. Mijn afkeer van de Sovjet-richtlijnen was zo groot dat ik niet kon aannemen dat men zich op iemand kon oriënteren of iemand kon vertrouwen in dit laat-communistische milieu. Of dat men iemand kon vinden om naar op te kijken. Jeltsin was voor mij een van de medewerkers van de partij, en ik was vreselijk ongerust toen al mijn vrienden naar het Witte Huis holden, terwijl ik thuis zat te jammeren: “Waarom wil ik niet met alle anderen naar deze demonstratie lopen?”<br /><br />Zo vaak heb ik gezegd: “Als er een zuivering komt, zoals in Duitsland na de nederlaag van het nazi-regime, dan zal ik het geloven”. Er was veel enthousiasme, maar ik kon het niet delen. Er was geen zuivering: bijna alle bazen bleven dezelfde, veranderden van stoel, slechts hier en daar werden er een paar weggestuurd. <br /><br />Ik begrijp dat Jeltsin charme had, en speelruimte, en goede bedoelingen. Alleen liep het slecht af - hij leverde zijn land over in de handen van de KGB. Hij vond “schone handen”. En u lijkt me dat ook toe te geven, al drukt u het met andere woorden uit.<br /><br />Hoe beoordeelt u vandaag, een decennium later, de figuur van Jeltsin? En als uw oordeel anders is, wanneer heeft die verandering dan plaatsgevonden?<br /><br />Er was een moment dat ik dacht dat de hervormingen van Gajdar [27] een efficiënte economie konden tot stand brengen, maar hij wist het niet door te trekken. Zijn boek over de val van het rijk is zeer interessant en verklaart veel, maar met terugwerkende kracht.<br /><br />Had u in die tijd een of andere voorstelling van een hervorming, of was u helemaal tevreden met de grote kansen die toen werden gecreëerd voor ondernemers? Er bestaat geen twijfel over dat u een zeer goede directeur bleek te zijn van een zeer grote fabriek - de helft van het land.<br /><br />Tot slot, de meest pijnlijke van alle mogelijke vragen. Zo pijnlijk dat ik bereid ben om er geen antwoord op te krijgen. Om gewoon de vraag in te trekken. Er was een moment dat mensen die dicht bij Jeltsin stonden grote brokken toegeworpen kregen in de vorm van fabrieken, kranten, scheepsvloten. Er was die ene verdeling, waarna een reeks van “herverdelingen” volgde. Vaak zeer meedogenloos. In die tijd was u al een “fabrieksdirecteur”. Wanneer in deze periode werden voor u de grenzen van wat toegestaan is overschreden?<br /><br />Ja, met betrekking tot het Voltaireisme. Die oude man schokte de hele wereld met zijn ideeën. Maar de kinderen die hij bij een dienstmaagd verwekte waren gedoemd om te worden overgedragen aan een weeshuis. Of was dat Rousseau? Dat is gewoon een soort van kapitale wet van de natuur: hoe verhevener de ideeën, des te weerzinwekkender de praktijk van het leven...<br /><br />Zo. Ik amendeer mijn vraag: wat heeft u behouden van de ideeën van uw jeugd, toen u ervan droomde om een “fabrieksdirecteur” te worden? Wat bent u kwijtgeraakt? Ik heb het natuurlijk over het waardensysteem.<br /><br />Uw naam is mij beginnen opvallen in de gelederen van de oligarchen, toen ik in een strafkolonie voor kinderen was terechtgekomen, samen met een vriendin die psychologe is. Ik heb daar een computerklas gezien die ingericht was met uw geld. Dan weer, in een andere omgeving, botste ik op sporen van Open Rusland, uw geesteskind. En enkele jaren later, toen u al onder arrest stond, belandde ik in het Koralovo Lyceum, waar ik kon kennis maken met uw ouders en waar ik een onvoorstelbaar prachtig ingericht eiland heb gezien voor weeskinderen en halve wezen. Ik had nooit ergens in Europa zoiets gezien. Ook een initiatief dat werd opgebouwd door uw inspanningen.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigBksXJZbiNphyphenhyphenR5KEDmSp0Dtj1Uh1hX4sOLAgomG2ECQi6jXJ0XUpLbB16mcR1ZFRfgv5jYKPGzFldbNYZgG59XNCpDVdgKJwXh-XMAZQP6u-UFmT4ehG5toNvCyAc3X-bMpe6QiqO4M/s1600/koralovo.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 336px; height: 252px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigBksXJZbiNphyphenhyphenR5KEDmSp0Dtj1Uh1hX4sOLAgomG2ECQi6jXJ0XUpLbB16mcR1ZFRfgv5jYKPGzFldbNYZgG59XNCpDVdgKJwXh-XMAZQP6u-UFmT4ehG5toNvCyAc3X-bMpe6QiqO4M/s320/koralovo.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5520094167219133506" /></a><br /><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br /><FONT size="2">Het Koralovo Lyceum</FONT><br /> <br />U schrijft dat, voor u, de nederlaag van NTV het keerpunt was in uw relatie met de macht. Iedereen heeft echt wel “zijn Rubicon”. Maar tot dan had u op een of andere manier betrekkingen onderhouden met een macht die meer en meer het gevoel van fatsoen aan het verliezen was. Nog een moeilijke vraag: had u de indruk dat dit proces kon worden omgebogen? Als NTV behouden was gebleven, zou u dan in staat zijn geweest om de beschadigde betrekkingen met het Kremlin te herstellen?<br /><br />Overal in de wereld is de pers is te koop en gehoorzaamt ze aan de macht. De kwestie is dat er in veel landen een uitlaatpijp bestaat - verschillend in omvang - voor het uitbrengen van negatieve emoties. Kan het zo zijn dat uw conflicten zijn ontstaan omwille van de diameter, niet van een oliepijp, maar van een informatieve uitlaatpijp? Voor mij zou dit betekenen dat u, als een pragmatische en praktische persoon, uw romantische illusies niet heeft verloren.<br /><br />U zal het mij wellicht willen vergeven dat sommige dingen in deze brief hard overkomen. Maar de “Gouden Eeuw” is voorbij. De illusies zijn weggenomen. Er is weinig tijd voor reflectie. Bovendien heb ik een gevoel van een zeer acuut en catastrofaal “krimpen” van de tijd. Ik wil uiteindelijk “tot de ultieme essentie” komen. Wel, daar is nooit iemand in geslaagd. Nu, zo dicht mogelijk dan ten minste.<br /><br />En er is nog een probleem dat ik wil bespreken: een persoon - zijn persoonlijk leven en de druk van de samenleving. Hoe kan je je waardigheid behouden, je waarden…? Hoe veranderen deze waarden? Veranderen ze wel? Wanneer een persoon in een kamp terecht komt ontstaat er een unieke ervaring, los van de ervaring hier. Hiermee waarschuw ik u van tevoren voor iets anders waarover ik graag met u zou praten, mocht een dergelijke kans zich voordoen.<br /><br />Ik wens u gezondheid, sterkte en rust. <br /><br />Met respect, <br /><br />Ljoedmila <br /><br /><br /><b>Noten</b><br /><br /><FONT Size="2">[24] De “D” staat voor "defensie". <br /><br />[25] Karakterreferentie - Sovjet burgers hadden een positieve karakterreferentie nodig van het Komsomol comité van hun instituut of van het partijcomité van hun werkplaats om naar het buitenland te kunnen reizen. <br /><br />[26] CC is de afkorting van Centraal Comité.<br /><br />[27] Jegor Gajdar (1956-2009) was een Sovjet en Russische econoom, politicus en schrijver. Hij was waarnemend premier van Rusland van 15 juni tot 14 december 1992. Hij was vooral bekend als de architect van de schoktherapie - omstreden hervormingen na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Dat leverde hem zowel lof als scherpe kritiek op.</FONT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-45111704307191680492010-09-22T15:32:00.000-07:002010-10-06T02:17:17.148-07:0004. 10 november 2008Beste Ljoedmila Jevgenjevna! <br /><br />Dank u voor uw brief en voor de belangstelling die u toont. <br /><br />Mijn herinneringen zijn sterk fragmentarisch (emotioneel) van aard, dat wil zeggen dat ik mij herinner wat emotioneel getint is, de rest bijna helemaal niet.<br /><br />Soms ervaar ik een plaatsvervangend geheugen, dat wil zeggen: ik herinner mij iets dat mij in feite door mijn ouders was verteld. Toch weet ik dat ik sinds mijn kinderjaren “heel duidelijk” een fabrieksdirecteur wou worden. Dat mag overigens niet echt verrassen: mijn ouders hadden hun hele leven in een fabriek gewerkt, de crèche waar ik verbleef hoorde bij de fabriek, de Pioniersgroep [12] was van de fabriek, de fabrieksdirecteur was de hoogst mogelijke autoriteit.<br /><br />Mijn vader en moeder, zoals ik het nu begrijp, hadden een extreme hekel aan de Sovjetmacht, maar zij deden alles om me af te schermen van hun invloed in deze kwestie, aangezien zij anders mijn hele leven hadden kunnen verpesten. En ik ben opgegroeid als een “ware gelovige” van de Komsomol, zonder ook maar een moment te twijfelen aan wie de vrienden waren en wie de vijanden.<br /><br />Bij het kiezen van mijn levenspad heb ik mezelf niet alleen gericht op de productie van chemische stoffen [13], maar ook op defensie, aangezien ik van mening was dat de bescherming tegen “externe vijanden” het allerbelangrijkste was.<br /><br />Mijn werk voor de Komsomol in het instituut [14] was, uiteraard, geen uitdrukking van een politieke roeping, maar een streven naar leiderschap. Ik heb mij persoonlijk nooit voor de ideologie geëngageerd, het organisatorisch werk was mijn ding. <br /><br />Bouwbrigades, werkervaringen in een fabriek - dat vond dit allemaal heel erg leuk, ik zag het specifiek als een kans voor de zelfrealisatie van een productie-persoon, een manager.<br /><br />Toen ze mij na het instituut toewezen [15] aan een ministerie - het Gosgortekhnadzor [16] - was ik zeer teleurgesteld, want ik wilde naar een fabriek, en dus vroeg ik om te mogen werken voor het districtscomité van de Komsomol, om niet voor drie jaar naar een ministerie te moeten gaan.<br /><br />De NTTM [17] centra, het zakenleven, het verdedigen van het Witte Huis [18]...<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixft4brN0jgXElQSF9ws4nlUoh2G7DX0QyMIIKCAwvig8zMQVjx5JqxHfhaY66YCy8vi7Wmy_mNSV7Tr84HT2VKyq3UqMI8b70aErgMXjVgW7ZXCFVRQkUehp74IjdyEy94RawU8N1x2Q/s1600/Defense+White+House.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 205px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixft4brN0jgXElQSF9ws4nlUoh2G7DX0QyMIIKCAwvig8zMQVjx5JqxHfhaY66YCy8vi7Wmy_mNSV7Tr84HT2VKyq3UqMI8b70aErgMXjVgW7ZXCFVRQkUehp74IjdyEy94RawU8N1x2Q/s320/Defense+White+House.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5519872803418484562" /></a><br /><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br /><FONT size="2">De verdediging van het Witte Huis (1990)</FONT><br /><br />Interessant om weten is dat de partijsecretaris van het instituut mij in 1987 voorstelde om mijn loopbaan in de Komsomol verder te zetten en dat hij verbaasd was dat ik voor de “zelf gefinancierde dingen” koos. [19]<br /> <br />Nu, wat de “grenzen” betreft, die bestonden voor mij uit één principe: nooit mijn standpunt veranderen [20] onder dwang en zonder argumenten. We hadden een voortreffelijke rector [21] G.A. Jagodin. Hij noemde mij “zijn meest weerbarstige secretaresse” (bedoeld wordt secretaris van het Komsomol comité van het departement). Het is niet moeilijk te begrijpen dat hij mij gemakkelijk had kunnen breken, maar heeft dat niet gedaan, waardoor mijn karakter kon worden getemperd. Helaas, in 1985 kreeg hij een promotie en verliet hij het instituut.<br /><br />Ik had nog een tweede keer geluk. De secretaris van ons partijcomité in het district Sverdlov was Kislova, en een lid van het bureau was de minister van de industrie voor bouwmaterialen, B.N. Jeltsin. Ik heb een echt lesje in moed van hen gekregen toen zij “door de mangel” werden gehaald, maar ze gaven geen kik. Kislova heeft Jeltsin overigens niet verraden. Ik kan mij voorstellen wat haar dat gekost moet hebben.<br /><br />Terwijl we het daar nu toch over hebben, in 1999 was Y.K. Ligatsjev de gedeputeerde [22] voor de regio Tomsk waar ik toen werkte, en die deed al het mogelijke om mij “door de mangel” te halen. Ik vroeg onze mensen om niet in de tegenaanval te gaan, omdat hij al heel oud was, hoewel we “meer dan genoeg” over hem konden vertellen.<br /> <br />Ik beschouwde mijzelf als een lid van het team van Jeltsin. Eén van de velen. Precies daarom ging ik mee het Witte Huis verdedigen in 1991, en ook zijn burgemeesterschap in 1993, en het was ook daarom dat ik deel uitmaakte van de staf van zijn informele pre-electorale hoofdkwartier in 1995-1996. Ik neem aan dat dit zowat de meest gevaarlijke onderneming in mijn leven was (of toch bijna). Het is vooral omwille van Boris Nikolajevitsj dat ik mij niet heb verzet tegen Poetin, ook al had ik zo mijn mening over hem. <br /><br />Nu, wat betreft het wereldje van de “oligarchen”, ik heb mij altijd verzet tegen zulk een allesomvattend concept. Wij waren totaal verschillende personen. Goesinskij en Berezovskij, Bendoekidze en Potanin, Prochorov en ik. We hadden compleet verschillende doelstellingen in het leven, en ook verschillende opvattingen over het leven. Je kan beter zeggen dat er oliebaronnen en metallurgisten waren, mannen van de massamedia en bankiers. En zelfs dat is waarschijnlijk niet erg nauwkeurig. <br /><br />Ik denk dat ik mezelf kan omschrijven als een Voltaireaan, dat wil zeggen een voorstander van het vrije denken, de vrijheid van meningsuiting. In deze zin was B.N. Jeltsin mijn ideaal, net zoals G.A. Jagodin vóór hem. Het samenwerken met hen heeft nooit enig intern protest bij mij opgeroepen.<br /><br />De nederlaag van NTV [23] (ik had geprobeerd om hen te helpen met geld, iets wat mij tijdens mijn eerste proces ten laste werd gelegd) werd mijn “Rubicon”. Met name de nederlaag van het team, niet de overdracht van eigendom, begrijp me goed.<br /><br />Ik moet nu afbreken. Dank u voor uw brief. Ik hoop op een voortzetting van de communicatie.<br /><br />Respectvol, <br /><br />М. <br /><br /><br /><b>Noten</b><br /><br /><FONT Size="2">[12] De Pioniersbeweging was een organisatie voor kinderen die werd gestuurd door een communistische partij. Meestal kwamen de kinderen in de organisatie op de lagere school en bleven ze tot de adolescentie. De jongeren traden daarna gewoonlijk toe tot de Komsomol [10].<br /><br />[13] De productie van chemische stoffen - Chodorkovskij is afgestudeerd in Chemische Technologie aan het Moskouse Mendelejev Instituut voor Chemie en Technologie in 1986.<br /><br />[14] Het instituut is het Moskouse Mendelejev Instituut voor Chemie en Technologie. <br /><br />[15] Het begrip "toewijzing" duidt op het Sovjet-systeem van het toewijzen van afgestudeerden aan banen waarin zij geacht werden het meest nuttig te kunnen zijn voor de staat. <br /><br />[16] Het Gosgortekhnadzor is het Staatscomité voor Toezicht op de Arbeidsveiligheid in de Industrie en de Mijnbouw onder toezicht van de Raad van Ministers van de USSR. <br /><br />[17] De NTTM centra waren de Wetenschappelijk-Technische Creativiteitscentra voor Jongeren, commerciële ondernemingen die in de tijd van de perestroika werden opgericht onder de vleugels van het Centraal Comité van de Komsomol. <br /><br />[18] Het verdedigen van het Witte Huis - in augustus 1990 begonnen burgers van Moskou zich te verzamelen rond het Witte Huis - het Huis van de regering van de Russische Federatie - en begonnen barricades op te richten, nadat een groep van leden van de regering van de Sovjet-Unie had geprobeerd om de controle van het land uit handen te nemen van de Sovjet-president Michail Gorbatsjov. Het evenement destabiliseerde de Sovjet-Unie en wordt algemeen beschouwd als een belangrijke stap in het ter ziele gaan van de Communistische Partij en de ineenstorting van de Sovjet-Unie.<br /><br />[19] De term "zelf gefinancierd" is een term uit de perestroika periode die gebruikt werd om een nieuwe manier van zakendoen te beschrijven: zonder staatssteun. <br /><br />[20] Veranderen - het Russische werkwoord изменять - izmenjat ' kan “veranderen” betekenen, maar ook “verraden”.<br /><br />[21] Een rector is de voorzitter van een college of provoost. <br /><br />[22] Een gedeputeerde is een lid van het parlement. <br /><br />[23] NTV is een Russische tv-zender. Hij werd opgericht in 1993 en trok de beste journalisten en nieuwslezers van die tijd aan. De zender introduceerde hoge professionele normen in de Russische televisie, bracht live-verslaggevingen en een scherpe analyse van de actualiteit. In 2001 was de zender erg onpopulair in het Kremlin. Het bedrijf kwam in de problemen en werd gedwongen om sluiten, vooral omwille van schulden bij Gazprom. Michail Chodorkovskij heeft tevergeefs geprobeerd om de zender te redden, hij had hulp aangeboden voor een bedrag van 200 miljoen US dollar.</FONT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-39071289610314008802010-09-21T03:46:00.000-07:002010-10-01T21:52:23.603-07:0003. 16 oktober 2008Beste Michail Borisovitsj! <br /><br />Bedankt voor het antwoord dat u schreef op de vooravond van uw rechtszaak. Nu, op dit moment, is de zitting bezig, en vanavond gaan we er iets over horen op de radio - dat zal vrijwel zeker geen vrolijk nieuws zijn.<br /><br />Uw brief heeft mij verbaasd. Ik werd in een andere werkelijkheid gegooid: alsof we ons in verschillende hoeken van de schepping bevinden. Maar er is één substantieel en gemeenschappelijke ding - een bewuste houding ten aanzien van onze persoonlijke levenswandel. De plaats waarop dit bewustzijn op zo productieve wijze plaatsvindt is, in uw geval, de gevangenis in het kwadraat. Welke ander naam kan je geven aan een kerker en aan vrijheidsberoving? Lager kan je niet vallen. Tegelijk is het een onverwachte verheffing van een ongebroken geest en van een gespannen werkende geest. Zo zit de Tibetaanse monnik in de ijzige wildernis, met zijn warme kont laat hij de dingen om zich heen smelten, of bereidt hij, op een manier die wij niet kennen, de grond waarop grassen en kleine bloemen beginnen te groeien. En op deze open plek groeien de zeldzame vruchten van het bewustzijn van zichzelf en van de wereld rondom, van mededogen, van geduld. En voorwaar, die jongens boven (in beide betekenissen!) bezorgen u niet alleen bekendheid en faam - goed of slecht, in dit kader hebben die begrippen geen zin - maar door u groeit een proces dat gestuurd wordt door een wijze goeroe, een spirituele leraar, of een soort van ouderling die toegewezen is aan deze plek.<br /><br />Ik was altijd gefascineerd door de stroming waarin een persoon zich bevindt vanaf de geboorte tot de dood. De stroming draagt je, en je drijft mee, je probeert haar wendingen te voorzien, soms probeer je in het midden van de stroming te stoppen, wil je een onafhankelijke beweging maken, om de richting enigszins te wijzigen. En er is altijd een nieuw startpunt, op het moment dat je er je van bewust wordt dat je leven deel uitmaakt van een bredere stroming, en op alle latere momenten van “heroriëntatie”. Dat is een erg fascinerend verhaal - elk menselijk lot. Ik denk dat u meer te vertellen heeft dan vele mensen, aan wie het leven niet zulke extreme en uiteenlopende ervaringen heeft gegeven. Ze hebben u de tijd gegeven om na te denken. Geforceerd. Maar u bleek een goede leerling te zijn. Daarover wil ik praten.<br /><br />Laten we eens een referentiepunt nemen: kindertijd, familie, richtlijnen en intenties. Hoe heeft u uw leven gepland in de tijd toen die idee voor het eerst bij u opkwam?<br /> <br />Bij mij gebeurde dat al heel vroeg: mijn ouders waren min of meer wetenschappers. Traditionele emenesen, [9] al hadden ze een graad. En ik werd naar de wetenschap gedreven - dat was de biologie, en de idee van het “dienen van de mensheid”. Een bevrediging van ijdelheid en een onjuiste opvatting over hoe de wetenschap de weg vrijmaakt - ja, dat is de emenes - gingen perfect samen in mijn bewustzijn. Uiteraard verdwenen alle illusies met de tijd. Vertel me, hoe zag u uw toekomst als een jongen? Wat was uw plan voor het leven toen u jong was? Ik weet natuurlijk dat u bij de Komsomol [10] was, en dat u zelfs goed functioneerde in die omgeving, die voor mij (ik ben 15 jaar ouder dan u) absoluut ongeschikt was. U voelde zichzelf waarschijnlijk een van hen, of beeldde zich op zijn minst in een “Komsomol leider” te zijn. Daarna was u “een van hen” in het milieu van de “oligarchen”, die ook een interessant leven hebben, en erg aantrekkelijk zijn voor het grote publiek. U heeft duidelijk de grenzen van het toelaatbare overschreden, u heeft (bewust of onbewust) een soort van ongeschreven wet overtreden. U heeft de grens overschreden van wat is “toegestaan” in die bovenste kringen waar ik niet kan doordringen en, eerlijk gezegd, waar ik zelfs nog nooit heb geprobeerd om door te dringen. En dat is precies waarover ik wil praten.<br /><br />Ieder van ons kiest voor zichzelf zijn eigen grenzen, die hij niet overschrijdt. Een voorbeeld: mijn vriendin Natasja Gorbanevskaja demonstreerde op het Rode Plein in jaar 1968 met een kind van drie maanden [11], en belandde in de “gekkenmand”. Haar instinct tot zelfbehoud was, indien niet geheel afwezig, toch duidelijk verzwakt. Ik zou niet naar buiten zijn gekomen, zelfs zonder een kind. Gewoon uit dierlijke angst. Maar op een algemene vergadering in het Instituut voor Algemene Genetica, waar ik toen werkte, kon ik niet stemmen “voor een veroordeling”, en op het moment dat we onze hand moesten opsteken wandelde ik de zaal uit onder de verbaasde blikken van mijn collega's. Dat was mijn grens. Een zeer bescheiden. Ik heb er ook niet veel voor moeten betalen - bij de eerste kans die ze schoon zagen stuurden ze mij weg. Uiteindelijk ben ik begonnen met het schrijven van boeken.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbjMRmu8EcS4efVHrPiwvs1-mIBTfkc8qQh5i35sjSlqjNSFDRiP4fmdVCFvJy9aKOVwaklxdbkNGJoaInhOA8Z0O8t1HKjM17XeJDCipx7lGC1260Z_vhTJYQ6nQUFl9GSbxdOiQfaA6o/s1600/1968.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbjMRmu8EcS4efVHrPiwvs1-mIBTfkc8qQh5i35sjSlqjNSFDRiP4fmdVCFvJy9aKOVwaklxdbkNGJoaInhOA8Z0O8t1HKjM17XeJDCipx7lGC1260Z_vhTJYQ6nQUFl9GSbxdOiQfaA6o/s320/1968.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5519890081263335346" /></a><br /><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br><br /><FONT size="2">De demonstratie op het Rode Plein (1968)</FONT><br /><br />Waar lagen uw ethische grenzen in uw jeugd? Hoe veranderden ze met de tijd? Ik ben er absoluut van overtuigd dat u daar heeft over nagedacht, ik heb zelfs een aantal van uw bedenkingen daarover gelezen. Maar om ons gesprek vruchtbaarder te maken, moeten we de dingen stap voor stap behandelen om bij de dag van vandaag te belanden. Tussendoor moet ik u vertellen dat op de radio gemeld werd dat ze u geen voorwaardelijke vervroegde invrijheidstelling hebben gegund.<br /><br />De rechtbank heeft haar zaakjes goed voor elkaar. We hadden niet anders verwacht. We hebben nu dus een onbepaalde tijd om over dit abstract, maar interessant onderwerp te praten, en we zullen in staat zijn om onze dialoog verder te zetten.<br /><br />Met respect, <br /><br />Ljoedmila Oelitskaja<br /><br /><br /><b>Noten</b><br /><br /><FONT Size="2">[9] "emenes" komt van de Russische afkorting “MNS”, of “Jong Wetenschappelijk Medewerker”, een lage positie in de hiërarchie van onderzoeksinstellingen. <br /><br />[10] Komsomol was de jongerenorganisatie van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie (CPSU). De leeftijd om toe te treden was 14 jaar, de maximumleeftijd was 28 jaar.<br /> <br />[11] Natalja Gorbanevskaja (°1936) is een Russische dichteres en één van de acht demonstranten die op 25 augustus 1968 op het Rode Plein in Moskou protesteerden tegen de Sovjet-invasie in Tsjecho-Slowakije. Omdat ze pas was bevallen werd ze niet samen met de andere demonstranten berecht. Ze werd gearresteerd in december 1969 en opgesloten in een psychiatrische instelling tot februari 1972.</FONT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-13271599213259355872010-09-21T03:38:00.000-07:002010-09-27T03:27:50.159-07:0002. 15 oktober 2008Beste Ljoedmila Jevgenjevna! <br /><br />Dank u voor uw brief en uw steun. Ik heb de redenen voor uw aandacht begrepen. Ik merk op dat ze typisch en kenmerkend zijn voor een belangrijk deel van onze intelligentsia. Helaas, want de gevangenis is niet de beste ervaring. In verband daarmee moet ik zeggen dat Sjalamov mij nauwer aan het hart ligt dan Solzjenitsyn. Ik denk dat het verschil in hun standpunten is verbonden met het feit dat Solzjenitsyn de autoritaire wijze om het land te besturen, en dat betekent de gevangenis, als aanvaardbaar beschouwt. Maar als humanist vond hij dat het een noodzakelijke ervaring voor een bestuurder was om de zweep op zijn eigen rug uit te proberen. Een respectvolle mening, maar ik onderschrijf ze niet.<br /><br />De gevangenis is een plaats van anti-cultuur, anti-beschaving. Het goede is hier het kwade, leugens zijn de waarheid. Hier voedt het gespuis het gespuis, terwijl de fatsoenlijke mensen zich diep ongelukkig voelen, omdat zij niets kunnen doen binnen dit walgelijke systeem.<br /><br />Neen, dit is overdreven, natuurlijk, ze kunnen iets doen en ze doen het ook, maar het is zo macaber om te zien hoe elke dag slechts een paar geïsoleerde individuen zichzelf weten te redden, terwijl het lot van tientallen mensen gesmoord wordt. En hoe langzaam veranderingen doorgevoerd worden, weer teruggedraaid worden, en dan weer terugkomen.<br /><br />Mijn recept om te overleven is om te leren hoe te begrijpen en te vergeven. Hoe grondiger, hoe beter, begrijpt u, iemand anders schoenen aantrekken - hoe moeilijker het is om te veroordelen en hoe gemakkelijker het is om te vergeven.<br /><br />Als een gevolg daarvan, gebeuren hier soms mirakels: een gebroken persoon richt zich weer op en wordt een echte mens. De gevangenisbureaucraten zijn daar verschrikkelijk bang voor en begrijpen het helemaal niet - hoe? waarom? Maar voor mij deze voorvallen zijn een genot. Mijn advocaten hebben dat ook gezien, en meer dan eens.<br /><br />Natuurlijk, zonder het vertrouwen in de familie, en zonder hun steun zou het heel moeilijk zijn. Maar het is een geluk bij een ongeluk om in de gevangenis te belanden op volwassen leeftijd: mijn familie, mijn vrienden, er staat een heel ondersteunend netwerk achter mij.<br /><br />De belangrijkste voorwaarde hier is zelfdiscipline. Ofwel werk je aan jezelf, ofwel breek je. Het milieu probeert je te verzwelgen, het probeert je te ontbinden. Natuurlijk val je af en toe in een depressie, maar dat kan overkomen worden.<br /><br />Voor mij geldt in het algemeen: hoe ruwer de externe situatie, hoe beter het is voor mij persoonlijk. Het komt mij goed uit om in de ShIZO [8] te werken, waar je het gevoel krijgt van een directe opstandigheid tegen een vijandige kracht, zonder tussenpersonen. In de gebruikelijke omstandigheden (naar de lokale normen), is het moeilijker om gemobiliseerd te blijven.<br /><br />Neem me niet kwalijk, ik schrijf, zoals men zegt, “nota’s in de marge”. Ik ben niet aan het denken. Morgen ga ik terug naar de rechtbank.<br /><br />Het zal mij een genoegen zijn om de dialoog voort te zetten.<br /><br />Met diep respect, <br /><br />M. <br /><br /><br /><b>Noot</b><br /><br /><FONT Size="2">[8] De ShIZO is een geïsoleerde strafuitvoering in Russische gevangenissen.</FONT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-8234508804184018812010-09-20T06:39:00.000-07:002010-09-27T03:27:10.605-07:0001. 15 oktober 2008Beste Michail Borisovitsj! <br /><br />Ik kreeg de gelegenheid om met u in contact te komen, en daar ben ik erg blij om. Mijn familiegeschiedenis is van die aard dat mijn opa in totaal meer dan twintig jaar in de gevangenis zat, en dat vrienden van de generatie van de jaren zestig ook hun bijdrage hebben geleverd aan deze ketel. Het is trouwens een zeer belangrijk onderwerp voor de Russische literatuur - zo belangrijk dat ik vorige maand nog zelfs het voorwoord schreef van het boek По тюрьмам - Po tjoermam [Door de gevangenissen] van Edward Limonov [2] - een zeer veelzijdig en moeilijk te aanvaarden persoon. Ik ben nu zelfs de roman Misdaad en straf - een geschiedenis van gevangenissen, soorten straffen, enzovoort - voor kinderen aan het herzien. Ik zou daar graag met u over praten mochten we ooit de kans krijgen om elkaar te ontmoeten - iets wat ik echt zou willen. U weet immers dat er twee invalshoeken bestaan: Solzjenitsyn [3] is van mening dat de ervaring van de gevangenis een persoon harder maakt, en dus zeer waardevol is op zichzelf, terwijl een andere, minder fortuinlijke gevangene, Varlam Sjalamov [4], van mening is dat de ervaring van de gevangenis in normale het menselijk leven onbruikbaar is, en niet van geen enkel nut is buiten de gevangenis.<br /><br />In de laatste jaren van zijn leven stond ik op vriendschappelijke voet met Joelij Daniel [5] en, hoewel hij niet wil praten over deze periode, heb ik toch de indruk dat het voor hem een zeer belangrijke test was. Het was geen lege plek vppr hem, hoewel het ook geen frontlijn ervaring was. Maar in ieder geval is voor u de tijd is nog niet gekomen om te mijmeren over het verleden, vandaag is uw echte leven. Hoe bent u in staat om daarmee om te gaan? Heeft u het gevoel dat u in een slechte droom bent terechtgekomen? Ik zou graag willen weten hoe uw waardensysteem is veranderd: welke dingen die in vrijheid belangrijk leken hebben hun zin verloren in het kamp? Hebben er zich innerlijke verschuivingen voorgedaan, een soort van onverwachte ervaringen?<br /> <br />Deze brief is - vergeef mij! - een proefballon: u bent immers iemand waarover mensen voortdurend praten en die ze zich herinneren. Voor sommigen bent u een voorvechter en een scherpzinnige politieke figuur, voor anderen bent u een boeman, maar hoe dan ook, uw situatie wordt eindeloos besproken, en de belangstelling voor u vervaagt niet. Anna Achmatova [6] zei over Brodsky [7] in haar tijd, toen ze hem verbanden: - “Ze zijn een biografie voor onze roodkop aan het maken”. Ze zijn voor u ook echt een biografie aan het maken, en ik zou graag in staat zijn om hierover in de verleden tijd te spreken. Dit is ook een van de redenen waarom ik u zou willen ontmoeten en om met u te praten. <br /><br />Met respect, <br /><br />Ljoedmila Oelitskaja <br /><br /><br /><b>Noten</b><br /><br /><FONT Size="2">[2] Edward Limonov (°1943) is een Frans burger en Russisch schrijver. Hij is een dissident tegenstander van Vladimir Poetin en een politieke bondgenoot van Garry Kasparov, als leider van Kasparov’s politieke beweging Другая Россия - <em>Drugaja Rossija</em> [Een Ander Rusland]. De politieke wetenschapper en Russisch expert Stephen Shenfield (Brown University) beschouwt hem als een fascist.<br /><br />[3] Aleksandr Solzjenitsyn (1918-2008) was een Russisch schrijver die in de jaren 70 van de twintigste eeuw als dissident stond aangeschreven. Hij werd gerehabiliteerd en kreeg in 2007 zelfs de Staatsprijs van de Russische Federatie, die hem wegens zijn zwakke gezondheid thuis persoonlijk werd overhandigd door de toenmalige Russische president Vladimir Poetin, een ex-officier van de KGB, de organisatie die hem het leven zo zuur had gemaakt.<br /><br />[4] Varlam Sjalamov (1907-1982) was een Russische schrijver, journalist en dichter die de Goelag overleefde.<br /><br />[5] Joelij Daniel (1925-1988) was een dissident Sovjet-schrijver, dichter, vertaler, politieke gevangene en overlevende van de Goelag. Hij schreef regelmatig onder de pseudoniemen Nikolaj Arzjak (Николай Аржак) en J. Petrov (Ю. Петров).<br /><br />[6] Anna Achmatova (1889-1966) was een modernistische dichteres en een van de meest spraakmakende vrouwelijke auteurs in de Russische literatuur.<br /><br />[7] Jozef Brodsky (1940-1996) was een Sovjet-Russisch-Amerikaanse dichter, essayist, en Nobelprijswinnaar voor de Literatuur. In 1963 werd hij gearresteerd en in 1964 veroordeeld voor sociaal parasitisme door de Sovjet-autoriteiten. Hij werd verbannen uit de Sovjet-Unie in 1972 en verhuisde naar de Verenigde Staten, waar hij werd genaturaliseerd in 1977.</FONT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-87733759544574008432010-09-20T05:31:00.000-07:002010-09-24T02:07:27.833-07:00Inleiding van Ljoedmila OelitskajaToen in ons land de president werd opgevolgd, stelden Westerse joernalisten mij niet hun vroegere standaardvraag - “Houdt u van Poetin?”. Neen, zij begonnen te vragen - “Wat stelt Medvedev voor?” In alle eerlijkheid antwoordde ik - “Ik weet het niet”. Overigens was er niemand in het land die het wist. Die man kwam uit de lucht gevallen. We wisten alleen dat hij een jurist was. <br /><br />“We zullen het gauw weten”, - antwoordde ik. - “Als ze Chodorkovskij vrijlaten, dan betekent dat dat hij een onafhankelijk politicus is. Indien niet, dan is hij een fictief personage”. <br /><br />Ze hebben Chodorkovskij niet vrijgelaten. Meer nog, ze hebben nog een andere zaak tegen hem verzonnen, zo mogelijk nog méér op los zand gebouwd. Maar ondanks die omstandigheden gedraagt Chodorkovskij zich voortreffelijk - met een groot besef van zijn eigen waardigheid, onbevreesd en zelfs, zo je wil, uitdagend. <br /><br />Ik heb mijn eigen persoonlijke geschiedenis: in het algemeen hou ik niet van de rijken. Ik heb een scherp gevoel voor sociale rechtvaardigheid, soms schaam ik mij voor de rijken. Dit is mijn vooroordeel, ik geef dat toe. Anderen hebben overigens ook vaak zwak gemotiveerde vooroordelen: sommigen houden niet van de Joden, anderen houden niet van Tadzjieken, nog anderen van politieagenten, nog anderen van pit-bull honden.<br /><br />Ik was vroeger dus niet bijzonder geïnteresseerd in Chodorkovskij of in Yukos, tot ik op mijn vele reizen in ons grenzeloze moederland ontdekte dat, waar ik mij ook bevond, ik overal geconfronteerd werd met Chodorkovskij's werken: in kindertehuizen en [gevangenis] kolonies, in scholen en in universiteiten. Ik moet daar misschien bij vertellen dat ik jaren op de Stanford Universiteit heb doorgebracht, een instelling die bedacht en gebouwd werd met het geld van een meedogenloze kapitalistisch met zelfs een duistere reputatie: mijnheer Stanford. Ik heb zijn geschiedenis aandachtig bestudeerd en ik begon Stanford te bewonderen. En ik begreep dat ons land behoefte had aan zulke mensen. Zij - de Botkins, de Soldatenkovs, de Sjtsjoekins, de Chloedovs, de Tretjakovs - waren talrijk in het begin van de 20ste eeuw, maar de Sovjet-macht had hen uitgeroeid. En het was net toen ik de enorme uitgestrektheid van de sociale filantropie van Michail Borisovitsj Chodorkovskij begon op te merken, dat ik ervan genoot en dacht: onze zaak is helemaal niet zo hopeloos.<br /><br />Kort nadat ze Chodorkovskij hadden opgesloten en hem zijn bedrijf hadden afgepakt en vernietigd - of in hoge mate in stukken hadden gehakt -, bleek van zijn enorm, goed georganiseerd filantropisch systeem, nog alleen de Koralovo kostschool voor weeskinderen over te blijven. Ze waren er nog niet in geslaagd om die ook te vernielen en de kostbare grond waarop ze zich bevond, in te palmen. <br /><br />Om kort te gaan, hoe meer ik met zijn zaak bekend geraakte, des te meer begon Chodorkovskij mij te bevallen, zelfs in die mate dat ik onrechtstreeks, via tussenpersonen (advocaten), met hem in contact was gekomen. Ik heb een aantal vragen gesteld en antwoorden gekregen die mij grotendeels bevielen. <br /><br />Nu weet ik veel meer over de omstandigheden van deze zaak dan een jaar geleden. En alles is veel erger dan het op het eerste gezicht leek.<br /><br />Laten we eerst even komaf maken met de onvoorwaardelijke argumenten ten gunste onze huidige tijden: ze hebben hem tenslotte niet doodgeschoten in de kelder van Loebjanka op de derde dag na de beslissing van een trojka, ze hebben hem niet vergiftigd met radioactief plutonium of met een giftige worst. Neen, ze hebben een dure rechtszaak georganiseerd. Ze hielden hem vast in de Tsjita regio, vanwaar ze hem niet in een teploesjka [1], maar met een vliegtuig naar Moskou brachten, en kerosine is duur dezer dagen. Zij betalen het salaris van de rechter, de aanklagers, de bewakers, de huisvrouwen en de chauffeur die de gevangenen Chodorkovskij en Lebjedev vier keer per week naar het proces rijdt in een gepantserd wangedrocht - heel groot en heel duur.<br /><br />Wij, de belastingbetalers, betalen voor deze langdurige bespotting van het gezond verstand. Wij, de burgers, kunnen niets doen om een einde te maken aan deze farce. Wij, de ouders van kinderen die moeten leven in dit land, kunnen niets doen om iets wat niemand wil te veranderen. Dit is gevaarlijk voor de toekomst.<br /><br />Ik ben een voorstander van Chodorkovskij en Lebjedev. Ik ben tegen absurditeit en wetteloosheid. Ik ben tegen talentloze middelmatigheid en leugens.<br /><br />Ljoedmila Oelitskaja<br /><br /><br /><b>Noot</b><br /><br /><FONT Size="2">[1] Een teploesjka is een spoorwagon vergelijkbaar met een veewagen, die wordt gebruikt voor het vervoer van gevangenen.</FONT>Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-41864219719404122072010-09-20T05:27:00.000-07:002010-09-24T02:07:07.044-07:00Inleiding<b>Michail Chodorkovskij </b>is een burger van de Russische Federatie, hij was bedrijfsleider en mede-eigenaar van Yukos, ooit de grootste oliemaatschappij van Rusland. Hij was ook de oprichter van de landelijke burgerorganisatie Открытая Россия - <i>Otkrytaja Rossija </i>[Open Rusland], waarmee hij vaak het regime van Vladimir Poetin bekritiseerde. Michail Chodorkovskij gaf financiële steun aan verschillende Russische liberaal-democratische partijen. <br /><br />Michail Chodorkovskij zit nu een gevangenisstraf uit van acht jaar. In 2003 werd hij werd hij gearresteerd op verdenking van belastingontduiking, fraude en verduistering. Yukos werd zo goed als ontmanteld, waarbij de meest winstgevende onderdelen te beurt vielen aan Rosneft, een oliebedrijf dat geleid wordt door Igor Setsjin. Setsjin is een van de meest conservatieve adviseurs van Vladimir Poetin. Hij is vice-premier in het kabinet van Poetin en leider van het Комманда Силовиков - <i>Kommanda Silovikov</i> [De Mannen van de Macht], een lobby van voormalige KGB-agenten, en dus vrienden van Poetin, in het Kremlin.<br /><br />Nu het einde van de straftijd van Michail Chodorkovskij nadert, wordt er een nieuwe zaak tegen hem geopend. De beschuldigingen zijn opnieuw afkomstig van Igor Setsjin.<br /><br /><b>Ljoedmila Oelitskaja </b>is een bekend hedendaags Russisch auteur en laureate van verschillende internationale prijzen als de Booker prize (2001) en de Большая книга - <i>Bolsjaja kniga </i>[De Grote Boekenprijs] (2007). Zij is de curator van het project Другой, другие, о других - <i>Droegoj, droegije, o droegich</i> [Een andere, anderen, over anderen] - een reeks boeken voor adolescenten, waarin typische vragen behandeld worden over antropologie en actuele sociale problemen. Zij is ook de oprichter van de stichting Хорошие книги - <i>Choroshije knigi </i>[Goede boeken], die zich tot doel heeft gesteld om de bibliotheken van kleine steden, scholen en kindertehuizen te voorzien van kwaliteitsliteratuur.<br /><br />In 2008 startten Ljoedmila Oelitskaja en Michail Chodorkovskij een boeiende correspondentie die werd gepubliceerd in <i>Novaja Gazeta </i>en op 13 januari 2009 bekroond werd met de literatuurprijs van <i>Znamja Magazine.</i><br /><br />Vladimir Poetin zei dat hij niet op de hoogte was van nieuwe aanklachten tegen Michail Chodorkovskij en dat hij de zakenman niet opnieuw in een hoek wou drijven. "Hij heeft een goed verdiende straf gekregen", zei Poetin. "Als hij vrij komt zal hij een vrij man zijn," voegde hij eraan toe. "Ik heb beslist hem niet terug in de hoek te duwen."<br /><br />Ondertussen heeft een Moskouse rechtbank de hechtenis van Chodorkovskij en zijn zakenpartner Platon Lebedev voor nog eens drie maanden verlengd.<br /><br />Jan VanhellemontJan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8313693063282334612.post-69628148043031128952010-09-20T04:06:00.000-07:002013-03-16T02:13:40.603-07:00Dialogen - Ljoedmila Oelitskaja en Michail Chodorkovskij<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWtYHtGtYmuakPEdsyBnFzxENahs6V4A2iOiQVlADGo45ylMJ4npgPGY5bXIjiJXEHSZs-PNqroEmhyQfwW8tuqQK5HyR4rk2K7kj8JdvA-_Z2w8YHE98CjkCtjt4LEAqJxAZQSFmqrh5o/s1600/Chodorkovsky.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 500px; height: 338px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWtYHtGtYmuakPEdsyBnFzxENahs6V4A2iOiQVlADGo45ylMJ4npgPGY5bXIjiJXEHSZs-PNqroEmhyQfwW8tuqQK5HyR4rk2K7kj8JdvA-_Z2w8YHE98CjkCtjt4LEAqJxAZQSFmqrh5o/s320/Chodorkovsky.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5518981493585036882" /></a><br /><br />Toen, in januari 2009, we nog maar pas onze flat in Moskou hadden gehuurd, en de meeste van mijn spullen nog in België stonden, had Irina mij een paar t-shirts gegeven. Kwestie van toch iets om het lijf te hebben.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1xOLq0ru-mFFNySfUH2r-6_zbTkJ02GQwDYyt5M5gzxrVoCFXwm7BSNPOugvlCaua_SXbU8d81tzDr8gb2bwDEZMB6A4mt92RxGHI0k5WAftuUbGeqhXqnZGHT6ekbeic33Gqioi6Zwwo/s1600/openrusland.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 215px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1xOLq0ru-mFFNySfUH2r-6_zbTkJ02GQwDYyt5M5gzxrVoCFXwm7BSNPOugvlCaua_SXbU8d81tzDr8gb2bwDEZMB6A4mt92RxGHI0k5WAftuUbGeqhXqnZGHT6ekbeic33Gqioi6Zwwo/s320/openrusland.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5531206493743503890" /></a>Het waren lichtgrijze t-shirts met, links op borsthoogte, een speels oranje zonnetje met, in blauwe letters: Открытая Россия - <em>Otkrytaja Rossija</em> [Open Rusland]. Die gedachte stond mij wel aan. “Maar je mag daarmee niet de straat op”, zei Irina, "daar kan je last mee krijgen". Natuurlijk, met mijn lichtjes rebelse geest, ging ik er toch mee op straat. Maar tot mijn grote teleurstelling reageerde niemand. Niemand keek mij boos aan. Niemand lachte mij uit. Niemand stelde vragen. Geen enkele politieman hield mij tegen. De Moskovieten leken niet echt bekommerd om het lot van Michail Borisovitsj Chodorkovskij. Maar dingen kunnen veranderen. Sedertdien kwamen reeds tienduizenden Moskovieten op straat om hun ongenoegen te uiten. Spontaan, zonder er voor betaald te worden. <br /><br /><em>Open Rusland </em>was een landelijke burgerorganisatie, opgericht door Michail Chodorkovskij, een burger van de Russische Federatie, bedrijfsleider en mede-eigenaar van Yukos, ooit de grootste oliemaatschappij van Rusland. En hij zat in de gevangenis. Officieel omwille van belastingontduiking, maar in feite omdat hij, met <em>Open Rusland</em>, vaak het regime van Vladimir Poetin bekritiseerde, en financiële steun gaf aan verschillende Russische liberaal-democratische partijen. <br /><br /> In 2008-2009 correspondeerde de Russische schrijfster Ljoedmila Oeliskaja met Michail Chodorkovskij. Hun correspondentie verscheen in <em>Novaja Gazeta</em>. Op 13 januari 2009 werd ze bekroond met de literatuurprijs van <em>Znamja Magazine</em>. <br /><br />Op deze blog vindt u de volledige correspondentie in het Nederlands, het Engels en het Frans, met aantekeningen en voetnoten.<br /><br /> Jan F. Shibalovhttp://www.blogger.com/profile/04653117036913220787noreply@blogger.com0